25 Yard ScreamerAlbum

25 Yard Screamer is een neoprogband uit Wales. “Natural Satellite” is inmiddels de zevende cd van dit trio. Verwacht geen symfo in de stijl van bands als Pendragon en IQ, maar ruwere muziek met duidelijke hints naar Rush en Porcupine Tree. Het is die hard rock touch waardoor 25 Yard Screamer boven het maaiveld uitsteekt.

De plaat begint veelbelovend met The Storyteller. Mooie intro, met een hoofdrol op toetsen van Rob Reed (onder andere Magenta). Je gaat er even echt voor zitten. Het is wel erg wennen als je voor het eerst de stem van Nick James hoort. In eerste instantie vond ik het niet mooi, maar als je de muziek vaker hoort past het op de een of andere manier wel. James’ stemgeluid is wel wat te vergelijken met Thomas Thielen (T). Maar wel wat meer geforceerd, zeker als James in de hogere regionen zingt.
Het tweede nummer Devastate vind ik één van de hoogtepunten van het album. Een goede song die met een akoestische gitaar begint, maar al snel een stuk agressiever wordt. De balans tussen melodie en hardheid is prima in dit nummer.

The Silent Running is de eerste epic van het album. Het begint rustig met een fijne melodie. Alles is aanwezig om dit nummer goed uit te bouwen. Helaas lukt dat niet echt, omdat er teveel niet zo interessante delen inzitten. Aan de ene kant is de ruwere kant juist een pluspunt van 25 Yard Screamer, maar het wordt regelmatig wat stuur- en richtingloos. Dat geldt met name voor het einde van The Silent Running, en dat is jammer want het nummer heeft zeker in het begin en het midden zijn momenten. Het doet, en daar is het woord weer, wat geforceerd aan.

Over het nummer A Space Where Someone Should Be kan ik kort zijn. Als ik dit album weer eens draai na de recensie geschreven te hebben, wordt deze absoluut geskipt. Ambientklanken met gesproken woord, waar ik de bedoeling niet van kan ontdekken.

Bij While We Are waan je je bijna in gothic rock sferen. Hetzelfde gevoel dat T mij geeft. Het volgende nummer, Never In The Detail, vind ik nog wat beter. 25 Yard Screamer laat met deze nummers zien wat de band goed kan. James forceert zich niet vocaal en de muziek is spannend.
Het doet denken aan Porcupine Tree met de zang van Thomas Thielen. De gitaren klinken weer hardrockachtig waardoor 25 Yard Screamer een eigen geluid heeft. Het gejaagde en stuwende van deze nummers vind ik tof.

“Natural Satellite” eindigt met Code Jeremiah, het tweede lange nummer van dit album. Het lijdt aan hetzelfde euvel als The Silent Running: interessant begin en daarna zakt het verder weg met hier en daar een opleving. Nu moet u niet denken dat ik iets tegen epics heb, integendeel zelfs. Maar het is, en dat bewijst deze plaat, geen sinecure een muziekstuk te maken van een kwartier dat de hele tijd echt boeiend blijft.

Wat ik goed vind aan deze nieuwe cd van deze Welshmen is dat ze een eigen geluid hebben en hun neoprog met hardrock en licht gothische klanken weten te verfraaien. “Natural Satellite” heeft zeker interessante nummers, met name Devastate en Never In The Detail. Maar helaas is de muziek bij tijd en wijle richtingloos en wat geforceerd, waardoor ik wel met het gevoel achterblijf dat er meer in zit voor deze band. Zeker als de band zich focust op wat zij goed kunnen: spannende, gejaagde en hardere neoprog maken.