25 Yard ScreamerAlbum

Het blijkt een honkbaluitdrukking te zijn (voor een heel snelle bal over een korte afstand), maar ik vind dat deze band zijn naam extreem goed gekozen heeft: zanger Nick James klinkt alsof hij op een afstandje (laten we zeggen 22,86 meter) hard staat te gillen. Dat doet hij zeer verdienstelijk, maar je moet er wel even aan wennen.

We kennen zijn band 25 Yard Screamer natuurlijk al een poosje, sinds “Keep Sending Signals” uit 2016 staan de mannen op onze radar. Maar hoewel ze toch al twintig jaar bezig zijn, komt de echte doorbraak er nog niet van. Misschien brengt “Nemesis” daar verandering in. De plaat zou het, wat mij betreft, zeker verdienen.

“Nemesis”, gestoken in een bedrieglijke hoes die een veel ruiger album doet vermoeden, is namelijk een grote stap vooruit voor de drie heren uit Wales. Hoewel muzikaal wordt doorgebouwd op eerdere platen, is dit een veel meer volwassen album, dat bovendien uitstekend klinkt. Voor een deel komt dat door een verrassende wending: er staan geen toetsen meer op de plaat. Waar bij de voorganger “Natural Satellite” Rob Reed nog te gast was op toetsen, zorgt de afwezigheid van synthesizers voor een fraai, open geluid. De muziek krijgt meer ruimte om te ademen en klinkt daarmee wat mij betreft ook wat gevarieerder. En als er dan een (echt) koor klinkt, valt het des te meer op.

Er is veel te zeggen (en ook al gezegd) over zanger James. Hij heeft een manier van zingen waar je aan moet wennen, ergens op het snijvlak van het geaffecteerde van Tim Bowness en de operette van James LaBrie. Hij doet het niet op alle stukken, maar soms geeft hij zijn voordracht zoveel theatraals mee, dat het op aanstellerij gaat lijken. Dat leidt erg af van de muziek, maar zeker als je er een poosje aan gewend bent, past het ook wel.

De muziek is overigens indrukwekkend, ik moest denken aan een stevigere versie van The Pineapple Thief, of een wat minder opdringerige soort The Tea Party. Op de plaat staan negen stukken waarvan ik opener Adrift, tevens het langste nummer, het sterkst vind. Veel nummers hebben een gedragen tempo, maar de plaat lijdt daar niet onder; het is een afwisselend geheel dat over het algemeen lekker wegluistert. Nick James speelt natuurlijk de hoofdrol, ook met een aantal erg knappe gitaarsolo’s, maar bas en drums zijn meer dan ondersteunend. Sommige ritmes zijn onnavolgbaar, terwijl je het niet eens in de gaten hebt. Luister ook eens naar Incident, dat toch eigenlijk wel erg mooi gezongen wordt, en waarin de luisteraar binnen zes minuten alle kanten op geslingerd wordt.

Al met al dus een plaat die meer aandacht verdient, vijftig minuten puike progrock die klinkt als een klok, met een bombastisch tintje, sterk gitaarwerk en – vooruit – fraaie zang. Fijn dat een band die al twintig jaar bestaat nog zo weet te verrassen.