Howe, Steve

Live

Info
Uitgekomen in: 2005
Land van herkomst: Groot-Brittannië
Label: Classic Pictures
Website: http://www.stevehowe.com/
MySpace: Steve Howe

Beeld:
1.78:1  niet anamorf
Geluid:
Dolby Digital 2.0 Stereo
Dolby Digital 5.1 Surround
DTS 5.1 Surround
Regio: 0
Tracklist
[Steve Howe's Remedy]
Small Acts of Human Kindness
Sensitive Chaos
Country Viper
Diary of a Man Who Vanished
Across The Cobblestone
America / Southern Solo
The Nature Of The Sea
Where I Belong
Pennants
Excerpt from 'Close To The Edge'
So Bad
Lost Symphony
While Rome's Burning
Raga / My White Bicycle
Wurm
[Steve Howe Acoustic]
Excerpt from "The Ancient"
J's Theme
Mood For A Day
Second Initial
To Be Over
Intersection Blues
Clap

Extra's: Tour-Documentaire
Ray Fenwick: gitaar
Dylan Howe: drums
Steve Howe: gitaar, zang
Virgil Howe: toetsen
Derrick Taylor: basgitaar
Homebrew (2005)
Live dvd (2005)
Spectrum (2005)
Elements (2003)
Skyline (2002)
Homebrew 1 & 2 (2002)
Natural Timbre (2001)
Portraits Of Bob Dylan (1999)
Pulling Strings (1999)
Quantum Guitar (1998)
Not Necessarily Acoustic (1994)
The Grand Scheme Of Things (1993)
Turbulence (1991)
The Steve Howe Album (1979)
Beginnings (1975)

‘In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst’. Daar waar dit normaliter op de disclaimer van financieel gerelateerde reclames staat, zou er ook op de dvd van Steve Howe’s Remedy een sticker met deze waarschuwing geplakt moeten worden. De gitarist van Yes brengt namelijk met deze dvd van zijn band Steve Howe’s Remedy een zeer oninteressant product uit.

De band Steve Howe’s Remedy is opgebouwd uit uiteraard grootmeester Howe zelf, bassist Derrick Taylor, gitarist Ray Fenwick en verder geven twee stuks nageslacht van de heer Howe acte de présence, te weten Dylan Howe op de potten en pannen en Virgil Howe op toetsen. Samen spelen deze heren voornamelijk instrumentale nummers, hoewel er ook nummers met zang gespeeld worden. Het geheel van eigen materiaal is gelardeerd met een gedeelte uit het klassieke Yes-nummer Close To The Edge van het gelijknamige album. De zang echter is gelijk één van de grootste minpunten van deze dvd: in plaats van een zanger aan te trekken heeft Howe ervoor geopteerd zélf de zangpartijen voor zijn rekening te nemen, voorwaar een slechte keuze. Met name in het gedeelte uit Close To The Edge is de zang tergend en tenenkrommend. Het is niet dat de beste man vals zingt, het is eerder dat hij een zeer oninteressante stem en een zeer muffe stijl van zingen heeft. Voor degene die het nummer met Jon Anderson op zang gewend is, is deze versie dan ook hoogstwaarschijnlijk een desillusie, alsof jeugddromen vakkundig om zeep geholpen worden.

Ook de band is niet bepaald interessant om te zien. Het geheel op het podium komt nogal statisch over, waarbij alleen Virgil Howe enigszins enthousiast overkomt en zich gedraagt alsof hij zich geheel in de sferen van zijn eigen stijl bevindt – wat des te opmerkelijker is omdat hij werkelijk niets anders doet dan een aantal zeer eenvoudige toetsentapijtjes leggen. Uit zijn presentatie op deze dvd valt in elk geval geenszins op te maken of hij de virtuositeit van zijn vader geërfd heeft, maar ik vrees het ergste. Dylan Howe is geen onverdienstelijk drummer, maar wederom geldt dat hij alleen een basis legt waarover papa Howe zijn gitaarkunsten etaleert. In zoverre is dan ook absoluut niet te spreken van een band; ondanks alles is het geheel toch puur op meneer de gitarist gericht.

De composities zijn soms best aardig. Over het algemeen erg smakelijk zijn de partijen waarvoor Steve zijn lap steel guitar van stal haalt en sommige solo’s op gewone gitaar zijn ook niet te versmaden. Het gros van de composities echter is te vatten onder de noemer geneuzel, materiaal dat alleen interessant is voor de ware Howe-fan. Persoonlijk zie ik de man liever in zijn hoogtijdagen met Yes, dat wil zeggen de jaren zeventig en dat is niet louter uit nostalgie. Feit is gewoon dat het materiaal van deze band aantrekkingskracht mist.

Als bonus staat er op deze dvd een solo-optreden van Howe onder de titel “Steve Howe Acoustic”, en zo zie ik deze snarenplukker het liefst. Opgevoerd worden verschillende akoestische stukken van met name Yes, waarbij de minstreel in zijn uppie op het podium staat, slechts bewapend met een akoestische gitaar. Hier zijn verder geen gedwongen grimassen van de band of structuurloze neuzelnummers, meneer Howe beperkt zich hier tot wereldbekende nummers als Mood For A Day en Clap. Uiteindelijk is toch zijn akoestische talent datgene wat Howe wereldberoemd gemaakt heeft. Wist u bijvoorbeeld dat hij de akoestische solo in de Queen-klassieker Innuendo ingespeeld heeft? Dit gedeelte maakt de dvd een stuk interessanter dan wanneer het schijfje alleen de ‘main feature’ zou bevatten. De tweede bonus is een zogeheten tourdocumentaire, maar voor mij heeft een dergelijke additie een dvd geen toegevoegde waarde. Wat dan wel weer piccobello in orde is de beeld- en geluidskwaliteit.

Deze dvd is mijns inziens alleen de aanschaf waard voor de ware Steve Howe-fan. Voor de overige mensen met een interesse in het materiaal van Yes of Howe zelf is deze dvd de aanschaf niet waard, daar het enige waaraan deze dvd nog enige waarde ontleent, het akoestische bonusgedeelte is.

Christopher Cusack

Send this to a friend