3 CrowsAlbum

Chris Buck gaat ervoor. Deze Amerikaanse jazzrockbassist wendt sinds 2006 al z’n virtuositeit, z’n enorme muziekkennis en z’n vocale kwaliteiten aan om furore te maken met allerlei projectmatige bands. Het volgen van zijn hart heeft Buck, die van origine sessiemuzikant is, bepaald geen windeieren gelegd.

Zo kan Buck met trots vertellen over zijn samenwerking met Allen Holdsworth en ook heeft hij samen met Brett Garsed, Derek Sherinian, Virgil Donati en Brian Tichy onder de noemer Progasaurus een dampend vocaal jazzrockalbum gemaakt. In 2012 is daar 3 Crows, een nieuw project met wederom Donati en Garsed in de gelederen. Samen met de in enkele nummers meespelende toetsenist Otmaro Ruiz creëren de heren een instrumentale jazzrockplaat waarna een dikke zes jaar later de hier besproken opvolger “It’s A Murder” het levenslicht ziet. Dit nieuwe album wijkt op twee essentiële punten af van z’n voorganger. “It’s A Murder” kent weer vocalen en het heeft daarnaast niemand minder dan Marco Minneman op de drumkruk. Het is dan ook een schot voor open doel: “It’s A Murder” is een bijzonder album.

Het project mag dan wel 3 Crows heten, 3 Giants had ook een goede naam geweest want dat zijn ze. Drummer Minneman is helemaal in z’n element in dit soort ritmische muziek. Hij slaat werkelijk elke spijker op z’n kop. Elk accentje, elke fill, elke groove heeft betekenis. Buck volgt hem moeiteloos. Hij dribbelt als een ware Lionel Messi over de dikke snaren van zijn basgitaar en de uit Australië afkomstige Garsed doet ook al geen verkeerde dingen op zijn gitaar. Hij maakt constant de juiste keuzes tussen virtuositeit, melodie en sfeer. Denk niet dat “It’s A Murder” een overdosis is aan technische bla bla bla. Er is een stemmig sounddesign en ook de intense manier waarop Buck zingt houdt regelmatig de voetjes aan de grond. Vlak daarbij het niveau van componeren ook niet uit.

Het album opent overrompelend met het metal-achtige titelnummer dat qua gitaarspel nogal wat weg heeft van Steve vai en jeff beck. Je kan het zien als een voorbode op het brede scala overtones waarmee de  heren hun jazzrock verrijken. We horen elementen funk, prog, ambient, fusion, rock, psychedelica, metal en nog veel meer. Raven’s Way concentreert zich op funk  waarbij een prachtige passage met ruimtelijk drumwerk, watervlugge loopjes op basgitaar en een zinderende akoestische gitaar de smaakpapillen overprikkelt. iSlave is er ook zo eentje. Een proggy ambient intro en een Stanly Clarck-achtige bassolo zijn hier de blikvangers. De wat geforceerde zang is dat overigens niet. Chris Buck heeft ook een ballade gecomponeerd en dat is precies wat het album nodig heeft. Bird heeft dan ook een bijna-hitlijsten allure (je moet me niet altijd geloven hoor). Wat echter als een paal boven water staat: de lange gitaarsolo in Tres Quervos is ge-wel-dig. Onmiskenbaar. Soms doet muziek zo’n aanslag op je gevoel.

Met bovenstaande nummers zijn de krenten wel uit de pap. Frangy, het negende nummer, sluit het album fraai af. Het is een instrumentaal werkje waar uptempo momenten samengaan met ruimtelijke. Ook is er creatief gitaarspel van Andy Kodiwein, een gastmuzikant.

Al met al is “It’s A Murder” voer voor de liefhebber van heavy progressieve jazzrock en dat is het. Volle bak. De gemiddelde kraai moet het met minder doen.