3RDegreeAlbum

Het is weer eens wat anders: in plaats van epische stukken over mythische zwaarden, de dwergenkoning en de draak, heeft de nieuwe plaat van het Amerikaanse kwintet 3RDegree de politiek tot onderwerp. Ontstaan in de schaduw van de economische crisis van 2008 en de bittere verdeeldheid tussen rechts en minder rechts die de Verenigde Staten al jaren parten speelt, gaat “The Long Division” over die breuk in de Amerikaanse samenleving. De ogenschijnlijk onverzoenlijke partijen trekken zichzelf en het land steeds verder het moeras in, waarschuwt de band enthousiast. Tea Party tegenover Occupy Movement, diepe armoede tegenover wanstaltige excessen, een gezellige plaat is het al met al niet geworden.

De kritiek die ik op “Narrow Caster”, de vorige plaat van 3RDgree, had, kwam neer op het volgende: briljante liedjes, onwijs druk gearrangeerd en daardoor even knap als irritant. Gek genoeg heeft de band zich niks van mij aangetrokken, want “The Long Division” is minstens zo knap en zeker zo irritant. In geen enkel liedje kan volstaan worden met een mooie zanglijn en een fijn refreintje; nee, elke zangpartij moet worden gedubbeld of getrippeld of ge.. eh, vier keer gezongen worden. Liefst met een contralijn die er dwars tegenin gaat en de aandacht afleidt. En natuurlijk moet iedereen iets te doen hebben, heel de tijd.

De productie en mix, door de band zelf, deze keer met wat hulp van echolynner Brett Kull, zijn helder en recht voor zijn raap, wat niet heel erg helpt in zo’n druk geluidsbeeld. Het lijkt erop dat de mannen alles even mooi vonden en niet konden kiezen. Begrijpelijk, maar de luisteraar zit er mee opgescheept, voelt zich van alle kanten even hard toegeschreeuwd. Letterlijk ook, want zanger Dobbs kan een nijdige keel opzetten. Ik was na de eerste beluistering totaal uitgeput.

Als je de plaat de tijd gunt, nemen de sterke liedjes langzaam aan de overhand en dan wordt “The Long Division” een erg prettige plaat, ondanks het wat drammerige van al die belerende teksten. Als je daar doorheen luistert doet de band niet onder voor Spock’s Beard of – inderdaad – echolyn. Af en toe valt de band wel in de oude valkuil van overbodige moeilijkdoenerij, zoals de zanglijn in het stemmige A Work Of Art, maar per saldo is het indrukwekkende muziek. En die paar momenten dat er volstaan kan worden met een pianootje of een enkele gitaar, zoals in The Millions Of Last Moments, is het echt prachtig.

Ik weet ook, van de “Live At Progday” dvd, dat de band in live-situaties wel in staat is die drukte van zich af te schudden. De conclusie moet dus zijn, dat Pashman en zijn mannen zichzelf in de voet schieten met die neurotische productie. Daarom zou ik deze plaat wel eens willen horen in de handen van een vakman. Dat moet een veel rustiger geluidsbeeld en dus een beter verteerbaar album opleveren. Volgende keer niet zelf gaan zitten hannesen, jongens!

Erik Groeneweg