4T4T

Forty-Two

Info
Uitgekomen in: 2004
Land van herkomst: Nederland
Label: eigen beheer
Website: http://www.forty-forty.nl/
Tracklist
Synthesis (6:03)
Cycles (5:27)
Trinity (5:27)
Windows Forty-Two (5:58)
Fading Away (4:58)
Rainbow (4:32)
Opening Doors (5:27)
Pianoman Strikes Again (4:46)
Happy Hour (5:27)
Free (4:39)
Eric Schulp: piano, orgel, synthesizer, fluit
Mark Vermin: electrische-, akoestische-, Spaanse- en basgitaar

Met medewerking van:
Jeannie Lamens: zang op Rainbow
Ronald van der Zant: drums
Forty-Two (2003)
Forty-Forty (2001)

“Forty-Two” is de tweede cd van 4T4T, een project van toetsenist / fluitist Eric Schulp en gitarist/bassist Mark Vermin. Deze twee vrienden voor het leven maken samen begin jaren ’80 deel uit van de Haagse symfonische rockband Eye. Ze besluiten in 2000 om hun veertigste verjaardag en tevens dertigjarige vriendschap te vieren met een demo-cd die ze aan de gasten uitdelen. Hierop staan recente thuisopnamen van de twee. De reacties zijn zo goed dat de cd na een jaar officieel verkrijgbaar wordt. Inmiddels is hun tweede cd al uit en zijn de heren zelfs bezig met een derde album. Nu wil het toeval dat ondergetekende ooit wel eens een optreden van Eye heeft meegemaakt. Het was een vrij saaie bedoening, weet ik me nog te herinneren, en met de nodige scepsis ging dit schijfje dan ook in mijn cd-speler. Na een aantal luisterbeurten verdween deze twijfel echter en gingen de tien nummers me steeds meer aanspreken.

De muziek die het tweetal maakt zit weldoordacht in elkaar, niet te simpel, maar zeker zonder ‘moeilijkdoenerij’. Melodieuze luistersymfo dekt de lading van deze nagenoeg instrumentale cd nog het beste. De naam Camel komt dan uiteraard direct bij me op. En terecht. Vermin laat er vanaf het openingsnummer Synthesis geen misverstand over bestaan dat Andy Latimer zijn held is. Ook het toetsenspel gaat veelvuldig de Camel-kant op, maar ik hoor toch ook duidelijk invloeden van Yes en vaderlandse symfobands als Kayak en Taurus. Het enige gezongen nummer, Rainbow, doet me zelfs wat denken aan dat springerige popbandje uit de jaren ’80, The Mo. De vergelijking met Camel is helemaal compleet met de dromerige dwarsfluit in nummers als Trinity, Windows Forty-Two en Pianoman Strikes Again.

De term luistersymfo komt niet zomaar uit de lucht vallen. Het new-age intro van Trinity en de prachtige Spaanse gitaar uit onder meer Fading Away geven de muziek dit etiket, evenals de pianopartijen van Eric Schulp. Het is overigens opzienbarend hoe gemakkelijk de nummers van tempo en sfeer wisselen.

Voor de drums hebben de heren Schulp en Vermin een beroep gedaan op hun ex-Eye collega Ronald van der Zant. Helaas is hij flink naar de achtergrond gemixt waardoor zijn toch al niet al te krachtige slagen weinig dynamiek aan de muziek toevoegen. Een enkele keer doet met name Mark Vermin er nog wel een schepje bovenop, zoals in Cycles en in Happy Hour. Hij is overigens een erg goed bassist. Zijn vingervlugge spel aan het eind van Trinity is een genot om naar te luisteren. Als de dynamiek de heren niet zo in de steek had gelaten dan konden we gerust spreken van briljante, Jadis-achtige passages, maar ja…”Forty Two” is dan ook slechts zolderkamervlijt.

Dick van der Heijde

Send this to a friend