5uu'sAlbum

Toen we binnen Progwereld begonnen met de voorbereidingen voor een special over de muziekstroming Rock In Opposition (RIO) heb ik me spontaan aangemeld. Als muziekliefhebber en progressieve recensent moet je je openstellen voor alle soorten muziek binnen ons brede genre. Dit album was dan ook mijn eerste kennismaking met deze experimentele muzieksoort. Ik ben me al gauw gaan verdiepen in deze muziek en volgens Wikipedia is deze stroming ontstaan in Europa. Maar als je denkt dat deze stroming zich beperkt tot ons continent dan heb je het toch mis. Het trio 5uu’s is een Amerikaanse band die net zo goed deze muziekstroming zou kunnen hebben uitgevonden. Sterk beïnvloed door de Frank Zappa en begonnen als King Crimson-cover band, heeft 5uu’s RIO over de oceaan naar Amerika gebracht.

Het album begint met  Well… Not Chickenshit en er valt meteen een aantal dingen op, die misschien wel typerend zijn voor RIO. Een kakofonie aan instrumentele uitspattingen, perfect bespeelde instrumenten, onsamenhangende akkoorden en veel experimentele geluidseffecten van ‘instrumenten’ die eigenlijk geen muziekinstrumenten zijn (waaronder diverse keukenhulpmiddelen). Ook de stem wordt als instrument gebruikt, waardoor je het eigenlijk geen zang kunt noemen. De teksten zijn ook zeker van ondergeschikt belang. Door de surrealistische sfeer kan de luisteraar een eigen invulling geven aan hetgeen hij hoort. Zoals een kunstliefhebber zelf een beeld kan bedenken bij moderne kunst.

Hoewel alle normale instrumenten aanwezig zijn in deze band, zoals een elektrische gitaar, basgitaar, toetsen en drums, zijn het toch vooral de speciale instrumenten en de door een computer gegeneerde geluiden die de muziek van 5uu’s maken. Zo hebben we als gastmuzikant Michelle Bos die met allerlei keukengerei, skydiving ocarinas (een soort fluit) en blauwe stenen de muziek opvrolijkt. Thomas Dimuzio is met zijn ‘elektronische en computergegenereerde geluiden’ verantwoordelijk voor vele experimentele momenten. Het bijna drie minuten durende Mangate bevat een aaneenschakeling van deze gegenereerde geluiden.

Ook de meer ‘normale’ instrumenten zijn apart te noemen. Elk instrument wordt zeer vakkundig en met een aan een technisch grenzende perfectie  bespeelt. Maar er zit geen samenhang in de verschillende instrumenten. De vraag die bij mij opkomt is: zijn het erg complexe arrangementen of zit er gewoon geen structuur in deze nummers? Het lijkt erop alsof de diverse akkoorden niet mogen kloppen, alsof je gedwongen wordt geen structuur te herkennen. En als je enige structuur ontdekt , dan zorgt een uit te pas lopende gitaaraanslag wel voor verandering.

De zang, die dus vooral gebruikt wordt als instrument, is toch wel opvallend te noemen. Het stembereik van Bob Drake komt soms wel erg dicht bij de toch uitzonderlijk te noemen stem van Jon Anderson. Luister bijvoorbeeld naar het begin van Opportunity Bangs waarbij je toch even naar de credits op het album gaat kijken. Maar Drake gebruikt zijn stem op nog vele andere wijzen die passen bij het experimentele karakter van deze band. Overigens moet ik ook Susanne Lewis complimenteren voor het zangkunsten op dit album. Soms zingen ze samen in perfecte harmonie, hetgeen natuurlijk voor het RIO genre niet te lang mag aanhouden.

Wel, wat zal ik zeggen van mijn eerste kennismaking met Rock In Opposition. Zeker een erg interessante onderstroming in de progressieve muziek, die duidelijk miskent wordt bij de muziekliefhebbers. Natuurlijk is de muziek niet te doorgronden en er is geen melodielijn of structuur in de nummers. Daarom zullen de meeste mensen na de eerste tonen dit album al ver weggooien. Maar als je blijft luisteren, dan ontdek je steeds meer in deze muziek. Het  is als bij goede moderne kunst: op het eerste gezicht zie je er niets in, maar als je langer blijft kijken dan ga je er steeds meer in herkennen en ontdekken.

Mario van Os