Het Britse viertal is, na drie jaar, terug met een plaat die de naam van de band eer aandoet: “replicr, 2019” ruist, schuurt en pruttelt over de volle lengte van het album. Daarbij hadden de heren niet de vrolijkste gedachten: onze toekomst is geannuleerd, het verleden hoopt rondom ons op en kan nergens heen. Door het kapitalisme consumeren we alles sneller en sneller, elk nieuw cultureel fenomeen is een sterker verwaterde replica van het voorgaande, binnenkort is er niets meer van waarde te vinden. Je snapt het al, dit is een herfstplaatje van jewelste!
Na voorganger “No Man’s Sky”, de soundtrack van een buitengewoon succesvol computerspel, heeft de band zich gestort op het deconstrueren van hun muziek, op de kale kern van de zaak. Dat leidt er toe dat “replicr, 2019” aanvoelt als een Spartaans, bars album waarop de machines, meer dan de gitaren of toetsen, de vrije hand krijgen. Ook nu klinkt het als een soundtrack, maar dan wel een van een bijzonder sombere sci-fi thriller van de naargeestigste soort. Pas in het laatste kwartier van de plaat klinkt af en toe iets menselijks door.
Dat neemt niet weg dat “replicr, 2019” een eigen schoonheid heeft. Als je houdt van dat melancholische geluid van roestige ijzerplaten die over elkaar schuiven, of analoge synthesizers die staan te oversturen, Depeche Mode na een kernramp, dan ga je hiervan genieten. Het mooist is afsluiter trackerplatz, waarin spijt en heimwee doorklinken, naast een soort alarmsignaal dat waarschuwt voor het einde der tijden.
Vergeleken met eerdere 65daysofstatic platen is dit nog weer een stapje soberder, maar ik vind het eigenlijk wel erg mooi. Af en toe, zoals bij het begin van stillstellung, ontploft er weer een stukje wilde drum&bass, hier en daar mogen de gitaren even los en ondertussen blijven de machines hun werk doen. Sommige van de kortere stukken zijn niet veel meer dan wat gebrom, maar in de meeste hoor je na een paar draaibeurten pas hoe subtiel en intelligent de opbouw van al die losse geluidjes is. Heel soms duiken er wat echte volle synth-klanken op, zoals in popular beats, waar zelfs Vangelis weer even geciteerd wordt, maar vaker knerpsen de zaagtanden en sinussen bijna onmenselijk door. Knap, dat ze met dat ruwe geluid zoveel kunnen uitdrukken. De meeste progplaten duren me al snel te lang, maar dit album is, met 42 minuten, vééél te kort!
Tegelijk met het album lanceert de band een project online waarin je al het ruwe materiaal dat is gebruikt voor het maken van “replicr, 2019” is terug te vinden. In kleine brokjes wordt steeds meer materiaal prijsgegeven, interessant voor de echte fans. Kijk maar op de bandcamp pagina van de band.