The Universe By EarAlbum

Kort samengevat brengt het Zwitserse trio The Universe By Ear op zijn tweede titelloze album voor ons headbangen in hyperspace. Door de kruising van stevige psychedelische rock gevat in blues patronen wordt elk nummer kort en krachtig afgewikkeld. Met een titelnummer als Loudest Gorilla In The Cage heb je een indicatie waar de naam de lading dekt. Veel progliefhebbers zullen nu misschien afhaken maar wil je meer weten, lees en luister dan verder.

Op twee nummers na spelen ze een stevige power uitvoering hetgeen een kruising is tussen Hawkind en DeWolff. Helaas is dit alles zonder toetsen waarmee het geheel nogal bruusk overkomt. Voornaamste minpunt is echter de eentonige zang. Door de monotone productie, waar alle hoge en lage tonen uitgefilterd zijn komt het geheel dof over. Met het rondwaaiende echo-effect zweeft het van saai naar irritant en weer terug de ruimte in. De drummer en bassist schijnen hun ADHD pilletje ook nog eens vergeten te zijn ingenomen, want ze proberen elke keer het tempo op te schroeven terwijl de gitarist, als hij de distortion er een keer afgooit, druk doende is zijn triooltjes zoveel mogelijk als riff uit te voeren. En dat is jammer want een paar fraaie gitaarsolo’s laten een Jimmy Page in de dop horen. Aandoenlijk is de bassist die probeert Tony Levin na te spelen. Probeert dus, er komt namelijk helaas geen Stick aan te pas.

Gelukkig is er even een broodnodige instrumentaal rustpuntje met Sand… dat overgaat in een akoestisch uitgevoerde …And Dust waar de spaarzame open zanglijnen een verademing zijn. Het kan dus toch. Ontzettende jammer dat er niet meer van dit type nummers op staan, want met name het Mogwai-achtige Sand… is een uitstekend nummer dat ver boven de rest uitstijgt.

Als de beuk erin moet met je blik op oneindig kun je je prima vermaken met The Universe By Ear. Zelf hoop ik dat ze in de toekomst meer diepgang in hun nummers gaan leggen en de tijd nemen om hun nummers uit te werken met meer lagen. Dan ga ik deze muziek vaker draaien.