A Cosmic TrailAlbum

Vanuit het niets was daar in 2010 A Cosmic Trail met “The Outer Planes”. Aan een selectief aantal media, waaronder Progwereld, werd een exemplaar van dat album toegestuurd. Kennelijk hebben de overwegend positieve recensies van het hobbyproject van Markus Ullrich hem zo verrast, dat hij serieus werk is gaan maken van A Cosmic Trail. Men tekende op het nieuwe Duitse label Pure Prog Records en Klaus Engl werd als vaste drummer aan de bezetting toegevoegd. Gezamenlijk maakten ze het hier besproken “II: Mistral”.

Op dit tweede – eveneens volledig instrumentale – album wordt de stijl van “The Outer Planes” voortgezet. En dat is een mix van progressieve rock, metal, ambient, folk en filmmuziek. Ik noemde de muziek op het debuut al ‘breedbeeldmuziek in 3D voor de oren’. Kennelijk vond men die formulering zo treffend, dat deze duiding in de bij dit album gevoegde informatie is overgenomen. Maar er gebeurt meer op “II: Mistral”. Het geluid is verfijnd en verder geperfectioneerd. Niets doet denken aan het gegeven dat Ullrich en Richie Seibel deel uitmaken van de metalgroep Lanfear. Zo voorspelbaar als muziek van de gemiddelde metalgroep is, zo onvoorspelbaar is de muziek op deze cd. Gedurende het uur dat dit album duurt, wordt je meer dan eens op het verkeerde been gezet. Onverwachte wendingen en tempowisselingen, tegendraadse ritmische patronen en tal van atmosferische sfeertekeningen schotelen de mannen je voor. Daarbij wordt ook optimaal gebruik gemaakt van het fenomeen ‘stereo’.

A Cosmic Trail heeft er op “II: Mistral” een kunst van gemaakt om anders te klinken dan andere groepen. De Mike Oldfield-invloeden die op het debuut nog hoorbaar waren, zijn verdwenen. Gebleven is een intrigerende mix van Rush, Long Distance Calling en Anathema. Persoonlijke hoogtepunten vind ik Mistral I, In Ertia, Thwart Progress (met inventieve drumpatronen) en A Ghostly Whisper (met invloeden van wereldmuziek) en het afsluitende Mistral II.

“II: Mistral” verveelt geen seconde en is een uitstekend vervolg op “The Outer Planes”. Dat album bombardeerde ik al tot een van de beste instrumentale albums van 2010. Deze schijf gaat in 2013 minstens net zo ver reiken.

Hans Ravensbergen