A Day's WorkAlbum

Let op! Waarschuwing!

Dit product stimuleert de impuls tot ongegeneerd meebrullen met de tekst, ook tijdens ongepaste momenten.

Feitelijk gezien is A Day’s Work na het prachtige debuut van “A Home In The Rain” nooit veel verder gekomen dan de vele lovende woorden in de nationale en internationale muziekpers. Ik wil daarom de woorden van oud collega Sander Kok citeren: “Als je het heel objectief bekijkt hebben ze ook alle kans van slagen. A Day’s Work is avontuurlijker en dynamischer dan Racoon, is volwassener en melodieuzer dan Di-rect en Kane? Ach laten we het er maar op houden dat Paul Glandorf een iets betere zanger is dan de vreselijk gehypte Dinand”.

Dat doorbreken naar een grote doelgroep waar Sander vier jaar geleden over schreef, is helaas achterwege gebleven. Onterecht overigens. Hoewel deze ep voor sommigen onder ons wellicht gelikt klinkt, is dit een product om trots op te zijn als band, waar nota bene drie vijfde van de band vernieuwd is sinds het debuutalbum uit 2006.

De constatering dat de band nooit echt voet aan de grond heeft gekregen op de nationale zenders, is gelijke tijd bedroevend te noemen. Want na vier jaar komen de heren uit Alkmaar wederom met een grootse ep. Ook op dit schijfje brengt Paul Glandorf met zijn collega’s pakkende liedjes die catchy, sfeervol, rockend en waanzinnig goed gecomponeerd én geproduceerd zijn. Zo klinkt het openingsnummer Teeth gelijk zo ongelooflijk lekker, dat ik samen met mijn collega’s tijdens mijn werkzaamheden ongegeneerd stond mee te gillen.  Dat is ook niet zo gek vind ik zelf. Zo’n beetje alles klopt namelijk aan dit nummer. Een U2-achtige intro, een herkenbaar maar toch uiterst melodieus en pakkend refrein, prima opbouw, goede instrumentbeheersing en geweldige zang. Maar daar blijft het niet bij. Ook het titelnummer Remember The Unkown is van buitengewone kwaliteit met daarin weer een vette knipoog qua gitaarwerk van Maarten Appel die gelijkenissen vertoont met The Edge.

Bijna alle nummers zitten in de hoek van stevige rock, overigens niet zo vreemd, want de productie van dit schijfje ligt in handen van Textures voorman Jochem Jacobs. Deze is ook verantwoordelijk voor de laatste albums van Stream of Passion, Cirrha Niva, Autumn en Intwine.  Zelfs het wat rustig startende nummer Fade op deze ep is toegespitst op de moderne poprock van tegenwoordig. Maar dat is ook niet vreemd, want hoewel de band een behoorlijke bekendheid geniet onder progressieve rockliefhebbers, heeft de formatie in zijn bestaan meer nummers geschreven die richting het grote geluid van bands als Coldplay, Muse en U2 gaan dan de progressieve klanken die onze doelgroep aanhangt. Daarbij een flinke portie ‘emorock’ en je hebt een geluid dat het gewoon goed móet gaan doen bij het grote publiek. Vreemd genoeg heeft de band nooit airplay gekregen bij een station als 3FM, dat daarmee wat mij betreft de slag vreselijk gemist heeft.

Als recensent moet je objectief blijven. Uiteindelijk is daar de lezer waar je voor schrijft het beste bij gebaat. Dat neemt niet weg dat je af en toe mag sturen in de ondersteuning van een Nederlandse band. En dat doe ik dan ook van harte. Koop deze ep via de myspace. Je geld zal zijn waarde in luistergenot dubbel en dwars opbrengen.

Ruard Veltmaat