A Dying PlanetAlbum

Toegeven, zo’n titel van een cd is op dit moment goedkoop scoren , zeker als je de bandnaam extra in beschouwing neemt. En zeker wanneer anno 2021 het ene onheilspellende rapport over het milieu en de toekomst van de aarde het andere opvolgt. Maar alles is vergeven en vergeten, als de muziek maar minder voorspelbaar is!

A Dying Planet is de band van Jasun Tipton, de gitarist die ook actief is geweest voor Zero Hour, Cynthesis en Abnormal Thought Patterns. Hij startte de band (in zijn geval bijna vanzelfsprekend) met zijn tweelingbroer Troy. Die Tipton is eveneens actief geweest in dezelfde projecten als die van Jasun, op het project Cythesis na. Drummer Marco Bicca is wat minder bekend, hoewel hij zich vaker uitleent als sessie- en live drummer en hij een redelijke staat van dienst lijkt te hebben. Hij was overigens vanaf het begin betrokken bij deze band, evenals sessie bassist Brian Hart.

“When The Skies Are Grey” is het tweede album van de band na het debuut “Facing The Incurable”, uitgebracht in 2018. Waar Troy Tipton nog de honneurs waarnam op het gebied van de vocalen is hij dit keer niet actief op deze nieuwe plaat, hij is vervangen door Paul Adrian Villarreal, ook wel bekend van Sun Caged en The Barstool Philosophers.

Je kunt de muziek van “When The Skies Are Grey” een beetje scharen in de eerder genoemde bands, de muziek balanceert continu tussen metal en prog. Bijna vanzelfsprekend zijn de gitaarpartijen van Jasun Tipton verfijnd en hij hanteert een brede variatie in zijn spel om zijn technieken te etaleren. Ondanks de vakmanschap van ieder bandlid wordt een heel album met dit type muziek wel wat gezapig, de verrassing en verrukking ontbreekt in het geheel. Wanneer je wat meer recensies leest van de genoemde bands op deze site lijkt dat vaker voor te komen binnen de muziek van Tipton. Vakmanschap en kwaliteit, maar niet iets waar je van ondersteboven raakt. En om dit genre te kunnen overleven moet je naast vakmanschap iets extra’s kunnen brengen.

Het epos Embrace komt dit keer eens niet als eerste of laatste, maar in het midden van het album. Een stevig begin markeert het begin inclusief vette bassdrums . De track balanceert regelmatig tussen stevige en rustige, bijna dromerige passages. Dat markeert gelijk ook de zorgvuldige productie van het album: je oren worden niet van je hoofd geblazen hoewel de band hier het dichtst tegen metal aanschurkt. Hier kan je elementen vinden die je ook in de muziek van TesseracT of Karnivool kan vinden, het lijkt soms alleen of de productie meer gepolijst is en de knoppen tijdens de opnames niet voluit zijn gezet.

Meerwaarde voor de muziek is zanger Villarreal, hij levert een puik stuk werk af. De stem van de Nederlander is nergens kenmerkend, maar in elk geval aangenaam. Wanneer hij meervoudig in de productie wordt teruggebracht wordt de track alleen maar beter. Villarreal is eigenlijk de reden waarom je blijft luisteren, hoewel de koek na een paar circulaties van de cd wel een beetje op is.

“When The Skies Are Grey” is zeker geen grijze muis binnen het brede aanbod van het genre, maar imponeert te weinig op het gebied van creativiteit en noviteit. Geen schande, maar een Grammy zit er daardoor helaas niet in.