Genuine Freakshow, AAlbum

Op 1 januari 2010 bereikt mij de volgende Tweet van @agfreakshow: “promise to release Oftentimes in 2010. or split up trying”. Na een flink aantal ep’s en singles vanaf 2006 te hebben uitgebracht, bijna twee jaar bezig te zijn geweest met opnames voor dit album, een eerste poging geschrapt te hebben omdat het niet voldeed aan hun eigen verwachtingen, komt A Genuine Freakshow op 22 november 2010 dan eindelijk met hun langverwachte debuutalbum. Speciaal hiervoor hebben ze een eigen label, Peartree Records, opgericht.

A Genuine Freakshow (vaak afgekort tot AGF) is een zevenkoppige band uit Reading, die een kunstzinnige mix van experimentalisme en pop gevoelige progressieve rock maakt. Hierbij maken ze gebruik van een aantal opvallende instrumenten, waaronder een cello, trompet en viool. De band geeft zelf bands als Sigor Ros, Elbow, Mew and The National op als hun grootste invloeden, maar dit doet hen tekort. Hun stijl is uniek, moeilijk te beschrijven, maar zeker erg uiteenlopend.

Mijn eerste kennismaking met AGF was op het Marillion Weekend van 2009. Aangekondigd als een eclectische, experimentele, post-alles, pop bonanza. Met zo’n beschrijving weet je niet wat je moet verwachten. Maar vanaf het moment dat ze het podium opkwamen hebben ze me totaal weggeblazen. Zeker de verrassing, maar ook één van de hoogtepunten van dat weekend.

Het album begint met het uit 2003 stammende nummer We Are The Undercurrents, dat mij weer direct terugvoert naar dat magnifieke concert in Ouddorp. De stem van Timothy Sutcliffe is werkelijk uitzonderlijk mooi, het geweldige gitaarspel van Simon, het basspel van John en de drums van Jack vormen de rockkant van de band. De twee stuks, klassiek opgeleide, stringsectie speelsters Marianne en Melanie, en John Dunstan als trompetspeler, maken het extra interessant en geven de nummers een klassieke orkestratie.

We Are The Undercurrents bewijst meteen dat de nummers van AGF ook inhoud hebben. Dit nummer is geschreven in dezelfde periode als de eerste fase van de Irakoorlog in de periode april-mei 2003 en heeft een duidelijke link met de ‘Coalition of the Willing’, die het bewind van Saddam Hoessein verdreef.

Op Hopscotch Machine Gun Madness wordt door Hatty Taylor meegezongen. Deze vrouwelijke stem is een goede aanvulling op de stem van Timothy, die in zang het gevecht aangaat met haar partner. Deze duellerende zangstemmen tezamen met de sterk wisselende snaarinstrumenten, drijven dit nummer tot grote hoogte.

Het artwork van dit album is ook perfect uitgevoerd. Als AGF wat doet, doen ze het ook goed. Verpakt in een ‘zwarte verzameldoos’ is naast het album “Oftentimes” ook een bonus cd “Pastimes” verpakt, met daarop een groot deel van hun eerder uitgebrachte ep’s en singles.

Er is eigenlijk maar één minpuntje aan dit album. Van het nummer She’s Got A Shooter is alleen het eerste deel op de cd terecht gekomen. Het meer experimentele deel 2 staat overigens wel op hun Live ep. Als verklaring hiervoor wordt door Timothy in een interview aangegeven dat dit tweede deel live alleen goed overkomt en dat de sfeer niet te vangen is in de studio.

Wat mij betreft een van de betere debuutalbums van 2010 en dit resultaat maakt het lange wachten meer dan waard. Wie een voorproefje wil horen of gewoon nog meer wil horen (zoals ikzelf) na het aanschaffen van het album, kan ik verwijzen naar hun website waar gratis hun “Live 2009 EP” is te downloaden.

Mario van Os