Lex Vesseur is een Nederlandse filmmaker die in 2011 afstudeerde aan de Academie Minerva met “Nightingale Express”. In dit project wordt de muziek van de Nederlandse band A Liquid Landscape vermengd met sferische filmbeelden van deze filmkunstenaar. Tijdens het internationale kunst- en cultuurfestival Noorderzon, waarin dit project voor het eerst werd vertoond, kreeg dit opdteden de vermelding “Gewaagde composities in beeld en geluid”.
De film (zie ook Youtube) en het album, die gezamenlijk een symbiotische eenheid vormen, starten beide met het titelnummer. Het nummer Nightingale Express luidt, na een rustiek begin met een zacht ruisende zee, op indringende wijze het conceptverhaal van dit album in: ”Aangespoeld, moe en verbijsterd op een strand in de vroege uren van de ochtend. Ergens in de schemering tussen wanhoop en moedeloosheid is er nog een sprankje hoop” (vrij vertaald uit hun biografie). Het concept vertelt het verhaal van een man die op zoek is naar een plek die hij ”thuis” kan noemen, het broeierige gevoel van onzekerheid, verlangen en misleiding. In het 13 minuten durende openingsnummer laat A Liquid Landscape zich meteen gelden. Het begin doet sterk denken aan “Insurgentes” van Steven Wilson en kent een vergelijkbare opbouw als het nummer Thin Air van Anathema.
De wanderer (zwerver) heeft op drie plekken in het album een log. Een kort intermezzo waarbij de protagonist een korte overweging maakt hoe verder te gaan op zijn zoektocht. Een ontdekking van zijn omgeving (You) en zijn diepere binnenkant (Me). Zowel in de muziek als in de film prachtig uitgebeeld. Niet alle nummers van het album zijn in de film verwerkt. Zo missen we onder andere June Fifth, dat een geweldige en gevoelige gitaarsolo bevat, het emotionele Thieves Of Time en het elektronisch uitgevoerde Out Of Line. Maar ook van het openingsnummer zijn slecht circa vier minuten in de film verwerkt. Na ruim vijf minuten in de film wordt het nummer Phases ingezet met een zacht tokkelende gitaar. De stem van Fons Herder doet nu wel erg aan die van Bruce Soord (Pineapple Thief) denken. In de film is slechts een klein beginstukje opgenomen, op het album wordt het nummer daarna steviger met een lang aanhoudende solo van Niels van Dam, ondersteund met de geweldige drumcapaciteiten van Coen Speelman en aan het eind van het nummer een spetterende bassolo van Robert van Dam.
De film gaat verder met een rustig moment waarin de wanderer terecht komt in een bos waar een jongetje bij een houtvuur aan het spelen is. Mijn interpretatie is dat de hoofdpersoon terugkijkt op zijn eigen jeugd. Het moment waarop zijn jeugd bij hem wegloopt doet mij sterk denken aan het begin van Goodbye Blue Sky uit “The Wall” van Pink Floyd: ”look mummy, there’s an aeroplane up in the sky”.
Het nummer The Unreachable is zeker het hoogtepunt van de film en vormt de ontknoping van het verhaal. Maar muzikaal is dit, naar mijn mening, ook een van de hoogtepunten van het album. De beelden en de film vormen een perfect geheel. Maar WOW, wat een geweldig nummer. De steeds terugkerende melodie dreunt door je hoofd en houdt je het gehele nummer vast en maakt dat je uiteindelijk naar meer verlangt. De invloeden van Steven Wilson zijn hier het duidelijkst hoorbaar in het gitaargeluid van Niels van Dam. De film wordt afgesloten met het nummer Secret Isle, waarbij de wanderer weer terug is op het strand, moe en verbijsterd bij het ondergaan van de zon, het laatste sprankje hoop is vervlogen…
Met dit album zet de Friese formatie, die reeds twee keer in de finale van de Grote Prijs van Nederland heeft gestaan en in het voorprogramma heeft gespeeld bij bands als Karnivool, Anathema, Thice en Riverside, een geweldig debuut neer. Dromerige atmosferische progressieve rock met een bite, het melancholische van Anathema, aangevuld met de ingetogenheid van Pineapple Thief en een progmetal touch van Riverside. Alhoewel ze de Grote Prijs van Nederland nooit gewonnen hebben, gaan ze met dit album zeker scoren!