A Lonely CrowdAlbum

Een quizvraagje: noem eens vijf progressieve rockbands uit Australië. Of vooruit, drie dan? Lastig, nietwaar? De liefhebbers van dynamische en niet alledaagse composities kunnen het van Down Under afkomstige A Lonely Crowd in elk geval aan het lijstje toevoegen.

De band bestaat op dit derde album nog steeds uit de broers Ancell en zangeres Xen Havales. Bassist David Morkunas is inmiddels ingeruild voor Lachlan Kirkbright. En daar waar Havales op de vorige twee albums de fluit nog wel eens ter hand wilde nemen, heeft ze dit instrument nu volledig thuisgelaten. Dat doet niets af aan de kwaliteit van de muziek die bol staat van de levendigheid en spanning. Hoewel het album krap achtentwintig minuten duurt vliegen de tempowisselingen je om de oren. Dit gaat dan gepaard met de nodige afwisseling in intensiteit zodat we hier kunnen spreken van een energieke luisterervaring. Van de tien nummers zijn er dan ook nog eens vier die rond de minuut klokken en eigenlijk gewoon intermezzo’s tussen de overige songs zijn.

De band bezit een eigenzinnige veelzijdigheid, maar heeft overduidelijk ook wel eens naar de latere King Crimson geluisterd. Hierdoor ligt er ook voortdurend een stukje jazz op de loer. Het mooie is dan wel weer dat dit energieke geweld keurig gedoseerd wordt gebracht, zodat het nergens onnodig druk of geforceerd aandoet. Ook het latere werk van Rush kan hier en daar als vergelijkingsmateriaal dienst doen.

De eigenzinnigheid van deze band zorgt er wel voor dat een doorbraak naar het grote publiek lastig zal blijken. Desondanks is dit een uitgave die de weg naar de avontuurlijk ingestelde muziekliefhebber absoluut moet weten te vinden. Wel is het jammer dat het album zo kort is.

Ralph Uffing