A Lonely CrowdAlbum

Als recensent voor Progwereld leef ik voor muziek in het algemeen en progressive rock in het bijzonder. Mijn regelmatige en grootste teleurstelling in ‘ons genre’ is een soms weerzinwekkende oubolligheid, die als lading ruim voorbij de uiterste datum en onder een volstrekt misplaatste noemer in pakketten tegelijk richting luisteraar wordt verscheept. Tot mijn groot genoegen heeft in 2011 – vermoedelijk per flessenpost, want een jaar na dato pas gearriveerd – een zeer goed houdbare muzikale boodschap, gelabeld ‘hoop in bange dagen’, vanuit Australië het ruime sop gekozen.

De gebroeders Luke en Scott Ancell, verantwoordelijk voor respectievelijk gitaar en drums, staan in 2008 aan de basis van dit imposante werkstuk dat uitblinkt in creativiteit en uit elkaar spat van energie. Dat King Crimson, The Dillinger Escape Plan en Frank Zappa als lichtend voorbeeld worden aangevoerd, mag geen wonder heten en gelukkig gaat A Lonely Crowd zeer zorgvuldig met deze enorme berg inspiratie om. Waarmee ik bedoel dat niemand deze referenties als vergezocht of vermoeiend zal af doen, terwijl men de ingrediënten wel degelijk geraffineerd, gedoseerd en smaakvol verwerkt.

Ja, A Lonely Crowd houdt van dynamiek, weet een prettig intieme sfeer te creëren, gaat net zo vaak flink tekeer en schuwt – hoewel ik ze dit stempel toch niet geef – zelfs de progmetal niet. Een klein uur vliegen razendsnelle tot dik aangezette gitaarpartijen en zeer ritmisch verantwoorde drums voorbij. Met dank aan de uitstekende productie liggen deze overigens bijzonder prettig in het gehoor. Ook zangeres Xen Pow staat haar ‘mannetje’ en heeft een stem die gelukkig slechts zo nu en dan Gotische dan wel Kate Bush invloeden kent en verder gewoon lekker mengt met de muziek die sowieso al genoeg aandacht opeist. Haar grootste troef is misschien wel het frequent te horen en lenig opgezette fluitspel die de muziek van A Lonely Crowd behoorlijk eigenzinnig maakt en daarbij zorgt voor een mystieke sfeer.

Het grootste compliment wat ik A Lonely Crowd kan maken is dat men zonder ook maar een moment op hol te slaan een jeugdige experimenteerdrift aan de dag legt en daarmee de progressive rock een boost van jewelste geeft. Jawel, dankzij bands als A Lonely Crowd en met zijn opvolger van “User Hostile” al aanstaande, gloort er weer hoop en lonkt de toekomst!

Govert Krul