A River CrossingAlbum

A River Crossing is Zwitserse formatie dat in 2017 een debuutalbum heeft uitgebracht onder de naam “Sediment”. De band bestaat uit vier leden, Felix Bauman op gitaar en zang, René Scherer op drums, Livio Meister op basgitaar en Jonas Nissen op gitaar. De laatste is het enige overgebleven kernlid van de originele bezetting zoals die in 2008 is opgericht.

Toegankelijke postrock met vocale invulling. Op het eerste oog een voor de hand liggende opmerking maar in de meeste gevallen ontbreekt de zang binnen postrock van dit kaliber, dat mag je als feit bestempelen. De band maakt sfeervolle postrock zoals Mogwai en Long Distance Calling dat doen, A River Crossing voegt daar regelmatig sfeervolle shoegaze invloeden a’la Alcest aan toe. Het fijne aan de muziek van A River Crossing is dat het in elk detail in de song zorgvuldig is uitgewerkt, boeiend en luchtig blijft.

De vocale inbreng van zanger Felix Bauman is kenmerkend te noemen, daarnaast is het optimistische karakter van de tracks opmerkelijk. Bauman zingt aangenaam en heeft een stem die waarschijnlijk velen zal charmeren. De Zwitsers brengen vrolijke melancholie met hun muziek. Spines is een goed voorbeeld, het heeft naast een terugkerend refrein ook een heerlijk gitaarthema wat continu terugkomt en niet gaat vervelen. Speciale aandacht voor Ashes, waar naast Bauman een onbekende gastzangeres figureert.

Eerlijk is eerlijk: niet alle muzikale progclichés worden op dit album vermeden. Uiteindelijk is het gebruik van de typische wall of sound niet uniek, maar door subtiele details zijn ze vaak wel aangenaam. Een voorbeeld daarvan is Tar. De epische gitaren worden in het nummer afgewisseld met een fijn sologitaar of een ander creatief effect. Wat clichématig is het geluidsfragment van een tv fragment in Torn, wat geen afbreuk pleegt maar ook niets toevoegt. Terwijl het einde van het nummer bijna episch is.

Opvallend is de productie van het album door de indie/poppy aanpak een fijne en toegankelijke benadering krijgt. Daarbij wil ik ook daar een detail noemen, zo is de toevoeging van de blazers in Death niet nadrukkelijk in de productie gebracht, waardoor het detail blijft hangen in subtiele schoonheid. Ook de drums van René Scherer klinken aanwezig maar mooi geproduceerd in het geheel. Kleine facetten maar subtiel en gedetailleerd en dat weet de band een album lang vast te houden.

Een prima album die de liefhebber van postrock met vocalen ongetwijfeld zal boeien.