Triggering Myth, AAlbum

“The Remedy Of Abstraction” blijkt het zesde album te zijn van de mij tot nu toe onbekende fusion-formatie A Triggering Myth. Het album is zo’n aangename ontdekking waar je stiekem altijd op hoopt als je een nieuwe plaat voor het eerst opzet; een rijke plaat vol avontuurlijke muziek die verrast, behaagt en af en toe nét niet irriteert.

Dat laatste zit hem in de RIO-achtergrond van Rick Eddy en de jazz-voorkeur van Tim Drumheller, waardoor de muziek hier en daar net iets te lang en te druk tegen de pijngrens aankietelt. Tegelijk zijn de muzikale interesseprofielen van de twee componisten ook verantwoordelijk voor deze spannende composities. Zoals dat met fusion vaker het geval is, grijpt de muziek terug naar de jazz-rock uit de jaren ’70, maar A Triggering Myth voegt daar zeer nadrukkelijk prog-elementen aan toe.

Met de ondersteuning van het hele trio McGill – Manring – Stevens is het onvermijdelijk dat de muziek een stevige basis heeft. Dat is wel zo fijn, want de twee toetsenisten hebben voor hun solo’s een voorkeur voor wat dunne synthesizergeluidjes die zonder de pittige ondergrond wat zielig hadden geklonken. Nu klinkt de groep hecht als een jazz-rockformatie uit de jaren zeventig, een vergelijking die extra geldigheid krijgt door de aanwezigheid van de Japanse violist Tsuboy. Zijn spel en klankkleur maken het ook mogelijk in het thema van titelstuk The Remedy Of Abstraction de invloed van Kansas te herkennen. Tussen Mahavishnu en Kansas, daar vind je de muziek op dit plaatje.

En dat blijkt een prettig gebied te zijn om te vertoeven. Eddy en Drumheller kunnen mooie stukken muziek schrijven en daar ook nog verdienstelijk op improviseren. Toch vind ik de meer uitgeschreven stukken fraaier en interessanter dan de vrijere pieljazz die bij tijd en wijle de kop op steekt. Een ingetogen nummer als Her Softening Sorrow, dat me zelfs aan Al Di Meola doet denken, luistert heel wat lekkerder weg dan het openingsnummer Now That My House… dat alle kanten op zwiept. In de loop van de plaat maakt de vrijere improvisatie steeds meer plaats voor knap geconstrueerde composities, zoals Not Even Wrong, The Eisenhour Slumber en When Emily Dickinson Learned To Lunge.

Het muzikale niveau is heel hoog, al kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat dit minder aan Eddy en Drumheller dan aan hun gastmusici te danken is. Je kunt het ook vriendelijker benaderen en stellen dat de heren hun gasten alle ruimte geven om te schitteren. Basbeest Manring knort en plukt zich de blaren en dat is een genot om naar te luisteren. Ook drummer Stevens toont zich op “The Remedy Of Abstraction” van zijn meest veelzijdige kant. Alleen het stuurloze geloei van Scott McGill gaat af en toe wat op mijn zenuwen werken.

Misschien ligt de verklaring voor de onbekendheid van A Triggering Myth wel in de positie die de heren hebben gekozen: net te raar voor een breed publiek en net te braaf voor de liefhebbers van de avant garde. Mij kan het niet schelen: ik vind “The Remedy Of Abstraction” een ongelooflijk lekkere plaat, die ik wel honderd keer kan draaien zonder dat-ie gaat vervelen.

Erik Groeneweg