AardvarkAlbum

Op een vraag naar Nederlandse leenwoorden in het Engels, zullen veel Nederlanders op de proppen komen met dijk, polder (al dan niet gevolgd door ‘model’) en eventueel, met enige nationale schaamte, apartheid. Er zijn gelukkig nog tal van mogelijkheden buiten deze clichés. Een ervan heeft, evenals dat beruchte laatste woord, via het Afrikaans zijn weg naar het Engels gevonden. We hebben het hier over het aardvarken, een Afrikaans inheems zoogdier dat, ondanks zijn naam meer verwant is met de olifant dan met het varken. Wellicht is dat ook de reden dat het Engels er geen ‘earth pig’ van gemaakt heeft.

Aardvark is ook de naam van een Britse oerprogband, waarvan wellicht het bekendste gegeven is dat Paul Kossof en Simon Kirke (die later in Free zouden gaan spelen) er deel van uitgemaakt hebben, voor er muzikale output kwam. Het enige (en titelloze) tastbare wapenfeit van dit kwartet is onlangs heruitgegeven op het Esoteric label. Trouwe volgers van dit label is wellicht opgevallen dat het aantal orgelgedomineerde eendagsvliegen uit de vroege jaren ’70 bij dit label de laatste tijd vrij groot is. Het wordt dan ook langzaam moeilijker om bij weer een dergelijke release nog iets onderscheidends op te merken. We zullen niettemin ons best doen.

Opmerkelijk aan Aardvark is in elk geval dat de toetsen niet zomaar een beetje domineren, maar bij absentie van een gitarist de leiding volkomen overgenomen hebben. Bassist Stan Aldous krijgt ook de ruimte, maar het is toch Steve Milliner die met zijn arsenaal aan blaas- en vooral toetseninstrumenten en dan bovenal het eeuwige Hammondorgel in de spotlights staat. De muziek van Aardvark is daarmee ongeveer even gedateerd als de recente heruitgaven van de eendagsvliegen Fields en Murphy Blend en voor de liefhebber ook ongeveer even goed.

Dat betekent dat we, gedurende de 43 minuten die “Aardvark” duurt, muziek voorgeschoteld krijgen die wel wat doet denken aan de eerste albums van Deep Purple, de eerste albums van Eloy en “A Saucerful of Secrets” van Pink Floyd. Op de eerste elpeekant krijgt de luisteraar een vijftal tamelijk coherente rocknummers voorgeschoteld met sporen van blues en psychedelica. Bij vlagen een beetje naïef, maar verder alleszins prettig. De B-kant wordt gedomineerd door een tweetal lange jam nummers met het van de A-kant afgevallen liedje Once Upon A Hill ertussendoor. De lange nummers zijn best een beetje onderhoudend, maar eigenlijk in hun soort ook weer niet zo heel sterk. Voor het album als geheel is het vrij lastig om het woord  ‘onevenwichtig’ buiten de bespreking te houden.

De rockband-zonder-gitaar is een fenomeen dat al decennialang zo af en toe weer eens opduikt, maar niettemin altijd zeldzaam genoeg gebleven is om telkens even de aandacht te trekken. Ook het aardvarken was indertijd vast leuk om een keer te horen en is het, met mate, nu nog steeds wel. De tand des tijds heeft er evenwel geen al te moeilijke prooi aan.

Casper Middelkamp