Hij heeft z’n achternaam niet mee, deze Amerikaan, maar dit terzijde. ”All The Waters Of This World”, de debuut-cd van Aaron English, is ondergebracht bij het label Progrock Records (de stal van o.a. Atlantis, Man On Fire en Frameshift). Dat is opmerkelijk, want het proggehalte van deze cd is nagenoeg nihil. Ik kan het eigenlijk ook wel enigszins begrijpen want de kwalitatieve wereldmuziek die de zingende toetsenist hier laat horen kan sommige progfans best aanspreken. Mij in ieder geval maar ten dele en ik moet eerlijk zeggen dat ik het schijfje inmiddels een beetje beu begin te raken.
Waarschijnlijk heeft de cd uiteindelijk te weinig diepgang, ondanks de vele muzikanten die eraan meewerken. De band die English begeleidt bestaat uit gitarist Patrick Strole, zangeres / violiste Meredith Yayanos, bassist Miguel Mateus en drummer Don Gunn. English leerde deze mensen kennen tijdens zijn studie aan de kunstacademie in New York. Tevens zijn er dertien gastmuzikanten uit zeven verschillende landen aanwezig. Zo zijn er een digeridoo-speler uit Australië en een Portugese flamencogitarist te horen. Dit past natuurlijk prima in de lijn van de wereldmuziek op dit album. Het merendeel echter levert gewone bijdragen als zang, gitaar, viool, cello, accordeon en percussie.
Zowel de begeleidingsband als de gastmuzikanten kunnen niet echt potten breken. Het gebodene komt slechts af en toe boven het maaiveld uit en blijft teveel steken in een min of meer akoestische benadering, ondanks de aanwezigheid van een elektrische gitaar. Het echte vuurwerk ontbreekt. Het latin-ritme van Sea Of Nectar, compleet met conga’s, zorgt voor een goede opener. Een vurige Santana-solo zou dit nummer helemaal hebben afgemaakt. Jammer, want dit stuk, waar de stem van Aaron English me overigens aan die van Peter Gabriel doet denken, is nu slechts aardig te noemen. Een nummer dat ook wel een dergelijke oppepper kan gebruiken is de countryballade All The Waters Of This World, een duet tussen English en Meredith Yayanos.
”All The Waters Of This World” is typisch zo’n album waarop het gebodene onderling nogal verschilt. De diversiteit van de elf nummers is eigenlijk te groot. The Lullaby Of Loneliness is met afstand het beste. De Enigma / Sacred Spirit-achtige ambient heeft een heerlijke Sting-vibe (ik meen het oprecht). De referentie naar Sting kan wel vaker gemaakt worden en niet alleen qua stem. Deep Blue Quiet Places kan zo geschreven zijn door de blonde superster.
Uiteraard kent deze cd ook een draak van een nummer. Flower of Lebanon valt deze twijfelachtige eer ten deel. Het begin doet me aan Flappie van Youp van ’t Hek denken en daarna komt het ook nooit meer goed, ondanks het fraaie strijkersarrangementje halverwege. Bijzonder is Ghost Is Broken vanwege het spel van Patrick Strole op de hurdy-gurdy. Ja ja, de hurdy-gurdy. Dit instrument wordt ook wel een mechanische viool genoemd. Een draailier brengt de snaren van het instrument aan het trillen, die op toonhoogte gebracht worden middels een toetsenbord aldus een site op internet. Doe je zelf een plezier en klik wat soundsamples van het instrument aan zodat ik je niet hoef te vertellen dat het eigenlijk klinkt als een dronken doedelzakspeler. Daardoor is het opmerkelijk dat het instrument in Ghost Is Broken zo goed past tussen al die andere instrumenten. Met name tussen de op het Midden-Oosten en West-Afrika georiënteerde drumpatronen. Deze fraaie ritmes zijn vaak te horen op dit album en redden menig nummer zoals Very Very Heavy (dat overigens alles behalve ‘heavy’ is). Mandeleine is een aardig nummer in Jethro Tull-stijl en Santiago gaat richting Runrig. De cd sluit af met twee matige nummers. Lullaby is een zeer nietszeggend niemendalletje en Animals Like Us is drukke pulserende ondergrond ronduit irritant.
Speciaal voor deze cd hebben Aaron English en Patrick Strole een boerderij omgebouwd tot hun eigen studio om zodoende meer te kunnen experimenteren. Dat de kwaliteit hier groot is, staat buiten kijf. Liefhebbers van wereldmuziek kan ik deze cd dan ook van harte aanbevelen. Voor mij was echter de ontdekking van de hurdy-gurdy het hoogtepunt van deze luistersessies.
Dick van der Heijde