AbashAlbum

Muziek die precies op je gevoel inspeelt zonder dat je de tekst kan verstaan is natuurlijk de beste muziek die er is. Laten we daar geen doekjes om winden. Want als je de tekst niet kan ontwaren maar de muziek wel gevoelens als angst, spanning, vreugde en verdriet overbrengt, is het niet belangrijk of je de teksten kan verstaan of mee te zingen.

Het is maar goed ook dat de muziek voor zichzelf spreekt, want anders zou deze recensie verzuipen in een hopeloze missie. Er is vrijwel geen Engelstalige informatie te vinden over deze band en aan e-mails beantwoorden doet de band blijkbaar niet. Onbegrijpelijk, want zoals ik al probeerde aan te geven in de eerste alinea; de muziek is prima!

In feite is dit exemplaar een remaster van het derde gelijknamige album dat in 2006 op de markt kwam. De nummers zijn gedeeltelijk opnieuw opgenomen en gemixt. Ook is het artwork veranderd. De titel van het album “Madri Senza Terra” staat voor “Moeders zonder land”.

De muziek van Abash is die van een vreemde eend in de bijt en waar je van kan houden of waar je niets mee hebt. De band bestaat sinds 1998 en wil naast een progressief symfonisch geluid ook duidelijk Noord Afrikaanse of Arabische invloeden brengen, met inmenging van een mediterrane stijl. En dat doen ze wat mij betreft op een voortreffelijke manier. Die mengeling van stijlen is goed geslaagd maar ook nog eens vakkundig gecomponeerd. Zeker in de zomermaanden zal dit album nog eens een extra dimensie krijgen, omdat je door de sound het gevoel krijgt aan de Middellandse zee te vertoeven.

De muziek kan omschreven worden als symfonische en melodieuze folkrock, aangevuld met Afrikaanse, mediterrane en oosterse invloeden. De band onderscheidt zich vooral door het gebruik van Afrikaanse percussie, maar ook door de typische zang van Annarita Luceri. En de dame kan zingen! Zij heeft een loepzuivere en zeer aangename stem en ze zingt een kruising van Italiaanse folk en Portugese Fado.

De zanger die in enkele nummers de duozang voor zijn rekening neemt is niet echt een toegevoegde waarde in mijn optiek. Veelal zorgt hij zelfs voor onrust in de bewuste tracks, aangezien Annarita Luceri met haar zang al voor een unieke sound zorgt. Maurilio Gigante heeft namelijk een drukke, ietwat beknepen manier van zingen, die het geluid niet opwaardeert. Goed voorbeeld daarvan is track nummer vijf: La Corsa Di Assan. Dit nummer kent een mooi Afrikaans ritme aangevuld met goede percussie en is een prima song, ware het niet dat Gigante in zijn zang af en toe overkomt alsof hij adem te kort komt. Gelukkig neemt mevrouw Luceri de refreinen voor haar rekening, wat het geheel weer aanvaardbaar maakt.

Zo komt Gigante in mijn optiek meer tot zijn recht als achtergrondzanger. Dat kan je bijvoorbeeld horen in Oltre, een betoverende ballade waar Gigante’s achtergrondzang meer op zijn plaats is. Maar ook hier is de hoofdrol weer weggelegd voor Luceri. Als ervaringsdeskundige kan ik u adviseren dit met een hoofdtelefoon te beluisteren en het liefst met op de voorgrond een neergaande zon, liggend in een luie stoel. U weet niet wat u overkomt!

Toch een kritisch punt voor Luceri, ook zij kan het iets te bont kan maken in al haar enthousiasme. Otranto 14 Agusto 1480 gaat over een schokkende gebeurtenis in de Italiaanse geschiedenis, waar de tragiek van afspat. Echter, het theater dat zij probeert over te brengen is in mijn ogen geen pluspunt. Halverwege het nummer vervalt Luceri in een poging tot stemacrobatiek, wat over de top gaat. En dat is jammer, want muzikaal is dit één van de paradepaardjes van het album. Het begint allemaal prima, met meerstemmig gezang van Luceri, aangevuld met een stuwende basgitaar en soundscapes. Het gitaarspel refereert op briljante wijze naar de slachtpartij van 14 augustus 1480.

Dit album is voor de liefhebber van symfonische metal aangevuld met mediterrane sferen een absolute must. De vrouwelijke zang op dit album is van bovengemiddeld niveau en tilt het project naar een hoog niveau. Muzikaal steekt het album ook prima in elkaar en je kan genieten van mooi gitaarspel. De productie zou op veel fronten beter kunnen, zeker de drumpartijen komen wat blikkering uit de speakers. Een te verwaarlozen detail op een album die afwijkt van de geëffende paden binnen de progrock.

Ruard Veltmaat