Abel GanzAlbum

Abel Ganz is een Schotse band die al actief is vanaf de jaren ’80, zeg maar de lichting Marillion/IQ/Pendragon. In de beginjaren was het neoprog wat de klok sloeg en brachten de Schotten regelmatig platen uit. In de jaren ’90 met “The Deafening Silence” nog één plaat en vervolgens bleef het lang stil.

De terugkeer in 2008 met “Shooting Albatross” werd goed ontvangen. Met “Abel Ganz”, alweer uit 2014, werd het neoprog geluid ingeruild voor een meer gevarieerd palet aan muzikale stijlen. Naast (neo)prog, ook bijvoorbeeld invloeden uit folk, klassiek en jazz. Met “The Life Of The Honey Bee And Other Moments Of Clarity” wordt deze ontwikkeling voortgezet. Dat betekent dat we volop kunnen genieten van gevarieerde, aangename en sfeervolle muziek.

In het begeleidend schrijven excuseert de band zich er haast voor dat de plaat maar 46 minuten duurt. Zelf vind ik dat absoluut niet nodig, want het gaat om de kwaliteit van de muziek en niet om de kwantiteit. De meeste progliefhebbers zullen graag lezen dat er op deze cd twee epics staan die ruim boven de tien minuten klokken. De vier kortere songs hebben bovendien ook genoeg te bieden. Er is veel te genieten in de muziek van Abel Ganz.

Met het titelnummer begint de cd direct met één van de epics en geven de Schotten hun visitekaartje af. Relaxte prog met Genesis-invloeden en raakvlakken met een band als Big Big Train. Heel mooi vind ik het instrumentale folkgedeelte dat het nummer ‘breekt’ en een heel andere wending weer geeft. Alsof je plotseling in een Schotse pub bent beland. Deze melodie wordt vervolgens afgewisseld met prog in de Genesis-stijl, en daarna keert Abel Ganz terug naar het relaxte begin.

Het tweede nummer, One Small Soul, is een prachtige rustige song met een zalige melodie. Heel mooi is ook de samenzang tussen zanger Mick Macfarlane en zangeres Emily Smith. Macfarlane heeft een wat hese stem die goed bij de muziek past. Muzikaal is het genieten met fraai toetsenspel en een fijne gitaarsolo. Vakmanschap.

Daarna volgt het korte instrumentale nummer Arran Shores, dat gedomineerd wordt door de akoestische gitaar. Het is mooi maar beklijft niet.

Wat wel een hoogtepunt is, is het prachtige Summerlong. Dit nummer is wat te vergelijken met One Small Soul. Frank van Essen (onder andere bekend van Iona) zorgt voor een gevoelige, zinderende viool die de muziek nog een extra lading geeft. De naam Big Big Train komt weer in mij naar boven. Ook qua sfeer. Wederom is er een vleug(je) Genesis te horen. Summerlong is uitstekend uitgewerkt en ligt heel prettig in het gehoor, zonder dat het perse heel toegankelijk is.

Sepia And White is de tweede epic van deze plaat. Het nummer is meer traditionele symfo. Na een wat druk begin met orgel, gaat het tempo een flink stuk terug en ontvouwt zich een rustige mooie melodie. Het lekker symfonische middenstuk is weer wat heftiger, voor Abel Ganz begrippen dan. Daarna keren de toetsen terug en begint vervolgens een fijne finale, emotioneel en melancholiek. Waarbij ik zelfs aan Talk Talk moet denken.

“The Life Of The Honey Bee And Other Moments Of Clarity” eindigt met The Light Shines Out. Een bijzonder fraaie song. Op het moment dat ik deze recensie schrijf, doet de herfst zijn intrede en The Light Shines Out is daar de ideale soundtrack voor. Het nummer kent de nodige popinvloeden. Vergelijk het een nummer van bijvoorbeeld Sound of Contact of Riversea. Het stukje hoorn in het midden van het nummer is zeer fraai. Evenals One Small Soul en Summerlong is ook The Light Shines Out heel aangenaam om te beluisteren; een warme deken vol melancholie.

Ik vind het altijd nogal tricky om als tag ‘jaarlijstmateriaal’ erbij te zetten. Toch heb ik dat wel gedaan. Het moet wel heel raar lopen als “The Life Of The Honey Bee And Other Moments Of Clarity” niet in mijn persoonlijke top 10 over 2020 komt. Ik vind het een heel sterke plaat, gevarieerd en sfeervol.