Abigails GhostAlbum

Abigail’s Ghost is een band uit de Verenigde Staten die wij al vanaf het geweldige debuutalbum “Selling Insincerity” volgen. Met “Black Plastic Sun” zijn we aangekomen bij het derde album van deze formatie. Toetsenist Brett Guillory maakt nog wel deel uit van de line-up, maar de band presenteert zich op dit album en op de website duidelijk als driemansformatie zonder Brett Guillory. Ritmegitarist Randy LeBoeuf heeft de band voor dit album gemaakt werd, verlaten.

Op de eerste twee albums liet Abigail’s Ghost een indrukwekkende mix horen van progressieve rock en progmetal waarbij opzichtig geknipoogd werd naar bands als Porcupine Tree en Dream Theater. Op dit derde album wordt er iets meer uit een ander vaatje getapt. Mede door het toevoegen van de viool heeft de muziek bij vlagen een meer folky inslag. Luister bijvoorbeeld maar naar King Of All, dat verder behoorlijk poppy aandoet. Het is even wennen, een dergelijk zoet nummer bij deze band.

Denk nu overigens niet dat deze jongens soft zijn geworden, dat is zeker niet het geval. In nummers als Protist, Bloodlust en Smotherbox, die overigens weer aan Porcupine Tree doen denken, wordt er weer heerlijk geknald. Deze nummers doen nog het meest denken aan de muziek van de eerste twee albums. Inventieve tempowisselingen, stevige drums en een vet en soms vuig klinkende gitaar. Opener Thereafter heeft een schitterende opbouw. De stem van Joshua Theriot klinkt ook hier weer prachtig. Hier laat de band wederom horen hoe goed ze zijn. De spanning wordt uitstekend vastgehouden en de melodie is er eentje die zich eenvoudig in je hoofd nestelt. Hoogtepunt is zonder twijfel de langgerekte gitaarsolo waarbij je gegarandeerd helemaal uit je dak gaat.

Ik ben er nog niet helemaal uit of ik dit het beste album uit de jonge discografie van deze band vind, daarvoor vind ik niet elke compositie even sterk en ik mis hier en daar toch de verrassende aanpak, zoals die op de eerste twee albums was te horen. Maar het staat als een paal boven water dat deze band ook nu weer een ware aanwinst voor ons genre blijkt te zijn.

Maarten Goossensen