Abigails GhostAlbum

Werd ik onlangs nog blij verrast door het debuut album “Crossroad” van het Russische Apple Pie, ligt er weer een debuut om ‘U’ tegen te zeggen zijn rondjes in mijn cd-speler te draaien. Het gaat hier om de Amerikaanse formatie Abigail’s Ghost. Net als bij Apple Pie hebben we hier met een aantal zeer getalenteerde jongen mensen te maken.

Je hoeft niet lang naar dit album te luisteren om te ontdekken waar ze de mosterd vandaan gehaald hebben. Dat is overduidelijk Porcupine Tree. Luister maar eens naar het eerste stuk van het nummer Cerulean Blue. Maar om meteen te stellen dat we met een kloon te maken hebben, zou de band te kort doen. Ze zijn duidelijk geïnspireerd door de band van Steven Wilson en ook door landgenoten A Perfect Circle, maar de band geeft met “Selling Insincerity” een geheel eigen draai aan hun muziek.

De muziek van Abigail’s Ghost is bijzonder gevarieerd. Snoeiharde gitaarriffs worden afgewisseld met prachtige pakkende refreinen en de sfeer kan van dreigend en hard naar ingetogen en vriendelijk overslaan zonder dat het geforceerd over komt.

Na de intro Mazurka gaat de band met Close meteen met volle vaart uit de startblokken. Snoeiharde gitaarriffs knallen uit je speakers, maar dan neemt de band gas terug en heeft de mooie melodie en daarbij sterke zang van Joshua Theriot de overhand. De riffs komen uiteraard weer terug maar zonder dat ze het geheel domineren. Het nummer is duidelijk belangrijker dan het tentoonstellen van de individuele kwaliteiten en zo hoort het ook. En dat die kwaliteiten er zijn staat als een paal boven water. Met name Joshua Theriot die ook de leadgitaar voor zijn rekening neemt valt op met zijn pittige solo’s maar ook met warm akoestisch spel. En ook drummer John Rodrigue is een enorm talent. Zijn spel is strak, inventief en gevarieerd.

Waiting Room is één van de hoogtepunten van het album. Een lekker uptempo nummer met mooi akoestisch gitaarspel en een fantastisch mooie melodie. Dit nummer wil je een eerste beluistering al graag meezingen. De zang is licht vervormd en doet ook daarin sterk aan Porcupine Tree denken. Ook hier weer een heerlijke gitaarsolo die de slagroom op de taart vormt. Een ander hoogtepunt is Monochrome. Mensenkinderen wat een geweldige melodie! Echt een nummer wat je graag meerdere keren achter beluistert. Het heeft tussen de refreinen door een pittiger karakter dan Waiting Room en dat maakt de beleving nog intenser.

De productie van dit debuut is door de band zelf gedaan en ook daarin zijn ze bijzonder goed geslaagd. Alle instrumenten komen prima uit de verf en het geheel komt soms wat ongepolijst over, wat het album alleen maar ten goede komt. Tel daar nog de fantastische albumhoes van Konrad Krol bij op en je hebt een debuut om alleen in superlatieven over te spreken. Hier gaan we zeker nog meer van horen.

Maarten Goossensen