Sarache, AbrahamAlbum

Ik was nog niet bekend met deze uit Amsterdam afkomstige formatie. De band draait vooral om naamgever Abraham Sarache die de zangpartijen voor zijn rekening neemt en de cuatro bespeeld. Dit is een uit Venezuela afkomstig snaarinstrument dat net zo gestemd wordt als een ukelele.

De stijl van dit trio is een mix van progrock en progmetal. Ik hoor een beetje Queensrÿche en de stijl doet ook wel wat aan Sieges Even en Subsignal denken. De EP opent met het titelnummer. Je hoort direct dat Tristan Turner een uitstekende bassist is. Zijn spel vlecht heerlijk door het geheel heen. Zanger Abraham Sarache beschikt over een prettige zangstem. Tenminste, zolang hij normaal zingt. Het probleem is namelijk hij heel vaak ook onbegrijpelijke dingen met zijn stem doet. Een geforceerd rauw randje dat, vast onbedoeld, bij mij op de lachspieren werkt. Dat geknutsel met zijn stem is echt vreselijk. #doesnormaal.

Batesian Mimicry heeft een Oosters tintje. Het is een uptempo song die lekker van start gaat. Maar ook hier verandert hij weer zijn stemgeluid. Het is geen grunten, maar een soort geforceerdheid die echt niet lekker uit de verf komt. En het is zo niet nodig, omdat zijn normale zang echt goed klinkt.

Op deze vier nummers laat de band horen zondermeer interessante muziek te kunnen maken. De overgangen zijn prima en er gebeurt instrumentaal genoeg om te boeien. Als Abraham Sarache zou besluiten om ‘gewoon’ te zingen, dan ligt er nog een hele wereld te winnen voor dit drietal. Nu doet het mega afbreuk aan vier potentieel goede songs. Dat semi rauwe of agressieve trucje maakt dat ik deze EP nooit meer zal draaien en dat zal toch niet de bedoeling geweest zijn?

Maarten Goossensen