Acacia AvenueAlbum

Waar de bakens van de progressieve rock beginnen en eindigen is een discussie die tot in den treure is gevoerd. Waarschijnlijk blijven de meningen daarover altijd verdeeld.  Alleen al om mijzelf in bescherming te nemen ga ik daar dan ook niet over beginnen. Stiekem toch: een band als Toto is niet een band die ik specifiek identificeer met ons geliefde genre, ondanks dat deze Amerikaanse band leuke, pakkende muziek heeft gemaakt.

Met die laatste zin is de context van deze recensie gelijk gelegd.

Grondlegger van deze band is Torben Enevoldsen, een multi-instrumentalist uit Denemarken. In het verleden heeft hij meerdere soloalbums en cd’s uitgebracht met samengestelde bands waarop verschillende artiesten hem assisteerden. Volgens de promo moet ook dit een nieuw geformeerde band zijn, maar daar zet ik mijn vraagtekens bij. Zeker als je eenmaal weet hoe dit album klinkt, maar daarover later meer. En hoe je het ook wendt of keert, als bijna alle instrumenten bespeeld worden door één persoon, kan je niet echt zeggen dat je een band geformeerd hebt. Creatief ‘jammen’ is dan synoniem voor het opvoeren van het toneelstuk “Alleen Op De Wereld” van de Franse schrijver Hector Malot. En als je nog enigszins moet spreken van een band, dan moet die bijdrage komen van de zangers, want Enevoldsen heeft maar liefst vier zangers gevonden om hem te assisteren op dit album. Tony Mills, Geir Rönning, Lars Säfsund en Torben Lysholm mogen op dit album hun opwachting maken en voor alle duidelijkheid, die doen allen hun werk naar behoren.

De melodielijnen op dit album zitten over het algemeen goed in elkaar, klinken pakkend en catchy, maar daarnaast zijn ze ook té voor de hand liggend. Op geen enkele manier klinkt het interessant of boeiend. Neem het nummer Jamie’s In Love bijvoorbeeld. Dat heeft een refrein dat in je hoofd blijft zitten en ook muzikaal zit het goed in elkaar, maar evenals het instrumentale nummer Mad Antenna kan het mijn progressieve hart door de voorspelbaarheid niet veroveren. En zo is het met alle nummers. Enevoldsen  een groot publiek bereiken, dat is duidelijk.

Het album is sterk gitaar georiënteerd. Zowel de solo- als ritmegitaar krijgen de meeste aandacht, in die zin dat de rest van de muziek praktisch dichtgemetseld is. Enevoldsen heeft bar weinig ruimte overgelaten voor bijvoorbeeld de toetsen en de basgitaar. Die vervullen op het schijfje een té ondersteunend karakter en komen nergens in de tracks naar voren. De drums van de enige gastmuzikant Thomas Heintzelmann klinken overigens wel dynamisch en sterk. Zoals gezegd is de zang op dit album sterk vertegenwoordigd en dat is geen schande. De ingehuurde zangers leveren waar voor hun geld.

Hoezeer ik ook mijn best heb gedaan, één woord staat na een aantal luisterbeurten centraal: inspiratieloos. Sterke maar ook voorspelbare melodielijnen proberen een greep te doen naar een commerciële hit. Eind jaren tachtig en begin jaren negentig was dit mainstream rock waar veel liefhebbers voor te vinden waren, maar of dit in 2010 nog enige bestaansrecht heeft, zal de toekomst moeten uitwijzen, hoewel ik vrij zeker ben van de uitkomst.

Dit is muziek waar liefhebbers van bands als Toto, Journey en Boston goed mee uit de voeten kunnen. Als je fan bent van classic rock is dit een schijf die interessant kan zijn. Maar hoe je het ook bekijkt, echte uitspattingen zijn er niet te vinden op dit AOR album en je wordt nergens verrast. Acacia Avenue is dus geen hoogvlieger in de muziekwereld.

Ruard Velmaat