Accordo Dei ContrariAlbum

In de natuurkundeles leerden we het onderscheid tussen twee vormen van mechanische energie: potentiële energie en kinetische energie (ook wel bekend als: bewegingsenergie). Waar die eerste nog wat overkoepelend van aard was (zwaartekrachtenergie ligt voor de hand, maar ook veerenergie mag meedoen), is bewegingsenergie behoorlijk rechttoe-rechtaan (mits we de bijdrage van Einstein even laten voor wat hij is):

E = 1/2 mv²

In woorden: de bewegingsenergie van een object is de helft van het product van zijn massa en het kwadraat van zijn snelheid.

Het Italiaanse viermanschap Accordo dei Contrari beschouwt bewegingsenergie een fractie minder down to earth: “Kinesis is a ‘movement’ meaning emotion”, zo lezen we in het boekje van het gelijknamige album. Bovendien is Kinesis “also the concept that best represents our present musical aesthetic: intensity and vitality”.

Accordo dei Contrari (een Italiaanse band hoort er toch niet helemaal bij als de naam niet uit minimaal drie woorden bestaat en bovendien voor de naïeve buitenlander een of ander instituut lijkt aan te duiden) biedt ons op zijn debuutalbum drie kwartier instrumentale jazzrock. Deze is verdeeld over zes nummers, waarvan het merendeel op myspace te horen (en op het moment van schrijven zelfs te zien) is.

De eerste indruk is die van rock met ballen: tijdens het grootste deel van “Kinesis” zijn het drums, bas en van-dik-hout-zaagt-men-planken gitaarwerk die de klok slaan, maar Giovanni Parmeggiani krijgt ook regelmatig de ruimte om op de piano en op andersoortige toetsenapparatuur muziek te maken. Soms valt dit zelfs samen met een rustmoment in de rest van het kwartet.

Uit het hierboven staande volgt dat de muziek best massa heeft, alsook een beheerste snelheid. Met de kinetische energie zit het dan ook wel snor evenals met een zekere mate van subtiliteit. Dat sprak mij beide direct aan toen ik wat muziekfragmenten op myspace beluisterde. Het enthousiasme werd na verloop van tijd echter wat getemperd: ondanks de (suggestie van) dynamiek, komt de muziek na verloop van tijd wat vlak over: na drie kwartier zijn eigenlijk geen hoogtepunten gepasseerd en evenmin is er veel blijven hangen. De cd lijkt lukraak te beginnen en het einde doet al niet veel minder willekeurig aan. Het wordt bijna overbodig op te merken dat het onderscheid tussen de zes nummers me ook al niet meevalt. Enkel Anexelenkton steekt iets boven het maaiveld uit.

Accordo dei Contrari klinkt het grootste deel van de tijd best aardig, maar nergens bijzonder, laat staan onderscheidend: weer zo’n instrumentaal jazzrockplaatje. Het ontbreekt domweg aan urgentie… juist, weer zoiets wat niet in een fysische formule te vatten valt. De spelkwaliteiten van de band duiden evenwel op een gezonde portie potentiële energie. Nu nog op zoek naar het juiste gebruik ervan.

Casper Middelkamp