AcheAlbum

In de Rotterdamse Kunsthal zijn op de zeer vroege dinsdagochtend 16 oktober 2012 zeven schilderijen met ‘aanzienlijke waarde’ buitgemaakt. Bij de kunstroof zijn schilderijen ontvreemd van Picasso, Matisse, Monet, Gauguin, Meyer de Haan en Freud. Omdat gestolen kunst bijna niet verkocht kan worden, is het waarschijnlijk dat ze gestolen zijn om er losgeld voor te krijgen. De directeur van de Kunsthal reageerde geschokt op de diefstal en memoreerde op haar beste Rotterdams: “Je moet met je poten van andermans spullen afblijven”. Van de daders ontbreekt tot op de dag dat deze recensie is gepubliceerd nog elk spoor. De aandacht die het televisieprogramma Opsporing Verzocht aan de kunstroof besteedde leverden wel tientallen tips op. Opvallend waren de enorme tassen die de rovers bij zich hadden”.

Maar wat niemand weet is dat deze roof slechts een dekmantel was van een veel groter complot. Een monsterlijk project waaraan jaren voorbereidend werk vooraf is gegaan. Een complot dat thrillerschrijvers als Robert Ludlum, John Grisham en David Baldacci in hun beste dromen niet konden bedenken. Een blockbuster waar Steven Spielberg van wakker zou schrikken.

In diezelfde Rotterdamse Kunsthal is namelijk, diep in de gewelven, een geheime zwaarbeveiligde ruimte met kluizen en kasten waar muziek met historische waarde is opgeslagen. Muziek met in de Nederlandse kluis onder andere werken van Gert en Hermien, De Twee Pinten, Vader Abraham, Jan Smit, Normaal en The Cats. Een Zweedse kluis met ABBA en Ace Of Base, pal gelegen naast het Belgische kluisje met K3 en twee elpees van Clouseau. Maar waar het eigenlijk om gaat, beste lezer, en waar dit immense complot eigenlijk om draait, is de verzegelde ruimte met symfonische en progressieve rock. In deze lucht- en geluiddichte ruimte waar stof geen vrij spel heeft en de tand des tijds geen vat op krijgt, bevindt zich het neusje van de zalm van dit bij ons geliefde genre. Ik noem de namen van bands en artiesten niet. Die kan iedere liefhebber zelf invullen. Bovendien kan ik er een paar vergeten. De fijnste muziek ooit, opgeslagen in kasten per land. Het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten van Amerika, Argentinië, Zweden, Noorwegen, Duitsland, Nederland en ga zo maar door.

Met geavanceerde apparatuur bleek het zegel op de gepantserde deur in diezelfde nacht verwijderd. Iemand had zich toegang verschaft tot dit progwalhalla, deze symfohemel op aarde. Deze persoon was onder meer een groot liefhebber van het orgel onder de orgels: de Hammond. De persoon bezit bijna alle symfonische en progressieve rockmuziek waar dit toetseninstrument prominent in voorkomt. Het huis van deze persoon staat dan ook volgestouwd met oldtimers als The Nice, The Doors, Atomic Rooster, Emerson Lake & Palmer, Deep Purple, Cry Freedom, Procol Harum, Rare Bird, Focus, Triumvirat, Ramses, Jane, Eloy en Earth & Fire. Wat nog ontbrak aan de verzameling van deze fanaat waren de écht zeldzame pareltjes.

Op twee van die pareltjes had onze inbrekervriend zijn zinnen gezet. Pareltjes uit een land waarvan menig liefhebber denkt dat het nul-komma-nul proghistorie heeft. We hebben het over Denemarken”. De groep die deze pareltjes heeft geleverd heet Ache. Een groep die midden jaren zestig is opgericht en bestond uit de broers Torsten en Finn Olafsson, Peter Mellin en Glenn Fischer. Slechts vier albums liet Ache ons na, waarvan twee dus veilig opgeborgen in de ondergrondse gewelven van de Kunsthal. “De Homine Urbano” uit 1970, waarop twee nummers prijken. Het instrumentale titelnummer De Homine Urbano en het deels vocale Little Things. Beide klokken bijna twintig minuten, beslaan elk een volledige vinylkant en laten je wegzwijmelen in een oase van Hammondorgel en (vervormde) gitaar. Uit 1971 komt “Green Man”. Hierop vinden we zeven kortere nummers van hetzelfde symfolaken een progpak met jaren zestig en zeventig snit (raadpleeg bovenstaande in vet gedrukte bandnamen). Prijsnummer op “Green Man” is een bewerking van het nummer We Can Work It Out van The Beatles. Wat mij betreft is dit de beste ‘cover’ die ooit van een Beatles-nummer is gemaakt. Het compacte origineel haalt net de twee minuten. De mannen van Ache hebben daar een om te stelen bewerking van bijna negen minuten van gemaakt.

Beide albums zijn in 2012 opnieuw en afzonderlijk van elkaar uitgebracht door Esoteric Recordings. Er was al een exemplaar uit het jaar 2000 in omloop waar beide albums op één cd zijn gekwakt. Met een totale speelduur van 77 minuten was dat geen probleem. Het is ook een van de redenen dat we ze hier samen bespreken. Maar voor onze inbrekervriend was daarmee de aardigheid verdwenen. Het origineel heeft immers meer waarde dan een replica. Of niet?

Het wachten is op het moment dat wakkere Rotterdamse opsporingsbeambten Progwereld weten te vinden en met open mond deze recensie zullen lezen. O ja, die enorme tassen liggen in mijn kelder. Die prentjes kunnen ze terug krijgen, als ze maar met hun poten van die elpees afblijven.

Hans Ravensbergen

De Homine Urbano (Esoteric remaster):

Green Man (Esoteric remaster):