A.C.TAlbum

Zijn dit de hipste flop uit de geschiedenis en hebben ze alleen maar denkbeeldige vrienden? Maken we een grote fout als we A.C.T ooit gaan zien als een belangrijke symfonische rockgroep, of moeten we de band absoluut niet serieus nemen? “Imaginary Friends” is in elk geval – hoe bescheiden de groep zich ook opstelt – een ferme stap voorwaarts ten opzichte van hun toch al niet misselijke debuut van twee jaar daarvoor. Daarvoor zijn een groot aantal elementen verantwoordelijk.

Naast de oorspronkelijke en smakelijke cocktail van invloeden van 10CC, Queen en Saga, wordt daar dit keer Electric Light Orchestra schaamteloos aan toegevoegd. Het lijkt wel alsof A.C.T speciaal voor ons op zoek is geweest naar de meeste fóute symfonische popbands uit de geschiedenis voor deze plaat, maar o – wat klinkt het allemaal gelikt en lekker. Regelmatig moet ik zelfs denken aan Valensia, hemeltjelief!

Daarbij zijn de reggae-invloeden wat toegenomen, alsook de progmetal-invloeden. Ook wordt de kracht van de ijzersterke refreinen, de kracht van het smartelijk samen zingen en de perfecte instrumentatie tot in de details aangepakt. Hippest Flop is daarvan het duidelijkste voorbeeld. Ook is de band zo slim geweest de driekwartsmaten te omarmen en zodoende is met name She/Male, met zijn waltz-achtige basloopje, een verdere poging hun oh zo foute prog zo goed te laten klinken. En ze komen er nog mee weg ook.

Ook een aanwinst is het gebruik van het ‘Acting Orchestra’, een verzameling van in mijn fantasie beeldschone dames die middels viool, viool, altviool en cello kleur aanbrengen in het uiteraard super drukke materiaal van de groep. Briljant in dat opzicht is het hyper opgefokte A Supposed Tour, dat élke keer weer een lach op mijn gezicht brengt. Als ik het eerste couplet begin mee te zingen (het tekstboekje is dan handig) denk ik telkens: die lui zijn gék. Ik zou me zomaar kunnen voorstellen dat de muzikanten na het spelen van dit nummer moe zijn.

Uiteraard kent ook deze tweede plaat van A.C.T weer een ‘long-one’, maar dit keer is ie ook echt lang. Relationships is een uitstekende suite van briljante liedjes, vermengd met prachtige thema’s en uiteraard stompzinnige overgangen en tempowisselingen. Svetlana is uitermate grappig, maar No Perspective is zelfs hilarisch en het valt op hoe goed het strijkkwartet past in de muziek van de Zweden. Er is een klein foutje geslopen in de heruitgave, maar hij is niet echt vervelend. Het afscheidsnummer van drummer Tomas Erlandsson Catherine staat vermeld als track no. 15, maar het blijkt een hidden track te zijn na de genoemde ‘long-one’. Wat we onvermeld krijgen is een uitstekende cover van Saga’s Mouse In A Maze. Is dat nog eens boffen!

De tweede plaat van A.C.T maakte al een paar wat minder denkbeeldige vrienden en is als geheel een solide en vooral krachtige plaat. Ik mis enigszins de rust, maar dat euvel zou men snel herstellen bij de volgende plaat. In dat opzicht geldt “Imaginary Friends” als de perfecte opmaat voor het nog betere “Last Epic“.

Markwin Meeuws