A.C.TAlbum

We hebben een poosje moeten wachten op de nieuwe plaat van de Zweedse Glamprog-band A.C.T. In de tussentijd is ook deze groep ingelijfd door InsideOut, de Big Brother van de prog. In 2007 verschenen bij dat label heruitgaven van de eerste drie platen van A.C.T. Ik was vijf jaar geleden helemaal weg van “Imaginary Friends“, zozeer zelfs dat de fantastische opvolger “Last Epic” een beetje tegenviel. Daarom ben ik blij te kunnen melden dat “Silence” de vergelijking met “Imaginary Friends” kan weerstaan.

Dat wil niet zeggen dat de band geen ontwikkeling heeft doorgemaakt. “Imaginary Friends” puilt uit, de plaat staat bol van de ideetjes, themaatjes, totaal over de top volgepropt met toeters en bellen. “Silence” bestaat uit tien korte liedjes van minder dan vijf minuten en één lang stuk van tweeëntwintig. Die tien korte liedjes gedragen zich keurig als normale liedjes, met een kop en een staart, een refrein en een mooi tussenstukje. Minder avontuurlijk misschien, maar ook veel minder vermoeiend.

A.C.T (let op: geen punt achter de T!) is het onechte kind van It Bites en alle pop/prog uit de jaren ’70: Queen, ELO, Saga, Rush, REO Speedwagon, ABBA, Steely Dan, Brotherhood Of Man, you name it. Wat de heren vervolgens zelf inbrengen is een genadeloos gevoel voor arrangementen, een vleugje humor, ijzersterke liedjes en onvoorstelbaar muzikaal vakmanschap. Op “Silence” is het vooral drummer Lejon die weet te verbluffen met zijn weergaloze spel, maar ook gitarist Andersson speelt de sterren van de hemel. Herman Saming is een geweldige zanger, maar ik ben blij dat ook Andersson en Sahlin af en toe de lead-partij zingen, Saming is wel erg intens (en hoog!) De samenzang bij A.C.T is ongeëvenaard.

Gek genoeg is Consequences, het lange stuk, eigenlijk een beetje de zwakste schakel. Als je net tien prachtige, korte pareltjes hebt beluisterd, verlies je gegarandeerd je concentratie bij die dik twintig minuten van de hak op de tak. Consequences bestaat weer uit negen korte nummers, op één na stukken zonder refrein, meer een soort vergaarbak van losse ideeën. Wel erg mooi, met in Joanna een briljant ritme (vijfkwart om vierkwart) en met A Wound That Won’t Heal, dat ook een op zichzelf staand liedje zou kunnen zijn en als zodanig tot de beste nummers van de plaat behoort, maar als geheel is het minder puntig, geen eenheid.

Verder heb ik niets te zaniken, “Silence” is een genot van de eerste tot de laatste minuut, zo’n ouderwetse plaat die niet verveelt, die bij elke draaibeurt een nieuw detail prijsgeeft. Sterke liedjes, lekkere pomprock en mooie stukken, af en toe grenzend aan de rockmusical. Met als hoogtepunten het eerder genoemde A Wound That Won’t Heal en Out Of Ideas, een funky nummer met een prachtig ingetogen tussenstuk. “Silence” is, met al die referenties aan muziek uit de jaren ’70, misschien niet van deze tijd, maar het is met gemak één van de allerbeste platen van het jaar.

Erik Groeneweg