Active HeedAlbum

Een waarschuwing vooraf. “Visions From Realities” van Active Heed zet je op meerdere fronten op het verkeerde been.

Laten we beginnen met de verpakking. We zien een door de kleur blauw gedomineerde hoes met een surrealistische tekening die doet denken aan Roger Dean. En wanneer de naam Roger Dean valt, denken we natuurlijk aan progressieve rock. Dan is er de Engelse naam van de groep: Active Heed. Wat zoiets betekent als ‘actief luisteren’ of  ‘acht slaan op’. Vervolgens hebben we de meewerkende muzikanten. Wat daarbij opvalt is dat zowel muziek als teksten zijn geschreven door ene Umberto Pagnini. Deze man komt echter niet in de groepsbezetting voor. Ten slotte is de bijnaam van bandlid Lorenzo Poli: ‘Il Magnifico’. En een producer die verwachtingsvol ‘Einstein’ wordt genoemd. Je zou dus kunnen denken dat we hier te maken hebben met een uit briljante personen bestaande Britse progressieve rockformatie. Maar dat ligt toch even anders.

Wat zijn Active Heed en “Visions From Realities” dan wel? De groep bestaat uit een bij elkaar geveegd stel Europese muzikanten. Naast bedenker Pagnini komen alleen drummer Giovanni Giorgi en de eerder genoemde Poli uit Italië. Mark Colton kennen we als de zanger van Credo en Marit Barresen is een Noorse singer/songwriter. Hun vocale bijdragen zijn overigens zeer beperkt.

Muzikaal gezien kent “Visions From Realities” weliswaar raakvlakken met progressieve rock. Dat zijn de nummers waarin toetsenwerk hoorbaar is. Over het geheel genomen klinkt de schijf meer als een proggy vorm van popmuziek met invloeden van musicals. Verantwoordelijk voor die musical-invloed is zanger PelleK. Hij is de Noorse (dus geen familiaire band met een in Rotterdam voetballende Italiaanse spits) frontman van de Britse symfonische metal groep Damnation Angels.

De sterke kanten van het album vind ik de zang van PelleK en het gitaarspel van Poli. De man kan prima uit de voeten op akoestische gitaar. We horen dit instrument prominent in vrijwel elk nummer en vaker dan de elektrische variant. Maar om hem daarmee te bombarderen tot ‘Il Magnifico” gaat wat ver.

Helaas overheersen in mijn beleving de minpunten. De vijftien nummers, uitgesmeerd over 53 minuten, zijn over het algemeen te fragmentarisch. De overgangen in langere nummers zijn vaak onnatuurlijk en niet altijd functioneel. Neem als voorbeeld Usual Plays in Heaven / Be Kind and Talk to Me. Een prachtig begin met engelachtige zang van Barresen. Na 55 seconden volgt een abrupte overgang naar een heel ander vervolg. Verder eindigen enkele nummers op momenten waar je denkt dat er iets moois gaat komen. Sommige wekken zelfs de indruk dat ze niet af zijn. En dat is jammer, want tussen de notenbalken door hoor je dat potentie en talent wel aanwezig is.

Dan heb ik het maar liever niet over het productionele aspect van deze cd. Of toch wel? Laat ik het er maar op houden dat de verantwoordelijke daarvoor zo snel mogelijk zijn bijnaam moet schrappen. Wanneer de participanten aan dit album de moed vinden om bovenstaande kritiek op een eventueel vervolg ter harte te nemen, zal ik ze een hernieuwde kans geven. Zie het als een waarschuwing…

Hans Ravensbergen