Een heel decennium.
Zolang duurde het voordat het Poolse Acute Mind met een nieuw album kwam, maar de band is nu helemaal terug met “Under The Empty Sky”.
Drijvende kracht(en) achter de band zijn gitarist en zanger Marek Majewski en mede gitarist Pawel Ciuraj. Daarnaast is Arkadiusz Piskorek ook nog aan de band verbonden, hoewel hij op dit album als bassist fungeert. Op het gelijknamige debuutalbum hanteerde hij nog de elektrische gitaar. Nieuw zijn drummer Artur Jasinski en toetsenist Piotr Wlodarczyk. Hoe en waarom het tien jaar duurde voor een nieuw album werd gecomponeerd is mij niet duidelijk geworden. Zanger Marek Majewski heeft in elk geval niet stil gezeten, hij is namelijk actief geweest als zelfstandig producer maar ook als zanger van Osada Vida gedurende enkele albums.
Muzikaal tapt het gezelschap dit keer uit een iets ander vaatje, eentje dat wat minder nijgt naar progmetal. Het geluid is wat opgeschoven naar traditionele progrock waarin de gitaren nog steeds een grote rol vervullen maar minder dominerend aanwezig zijn binnen de productie. Daarbij is het belangrijk te vermelden dat de liefhebbers van progmetal niet moeten afhaken, echt levensgroot is het verschil nu ook weer niet. De details zitten namelijk voor een groot gedeelte in de productie. Hoe dan ook klinkt deze band nog steeds professioneel, afwisselend en evenals het debuut is ook deze schijf goed geproduceerd. De stempel van collega ‘progmetalaars’ Riverside is op dit album volledig verdwenen, die is wat mij betreft nergens meer te vinden, evenals de invloeden van Dream Theater of Threshold.
Zanger Marek Majewski is zijn accent nog niet kwijtgeraakt maar beschikt wel over een heerlijke strot die je niet mag onderschatten. Het unieke aan de klank van Majewski is dat ik niet zo snel een vergelijk kan maken met een andere zanger. Hij heeft een separate stem die de muziek een bijzondere toets meegeeft. Hij wordt in één track geassisteerd door gitarist Arkadiusz Piskorek, die een vlotte, bijna rappende manier van zingen heeft.
Een beresterke track is It’s Not Me. Deze track herbergt alles wat de traditionele progrocker kan waarderen, een fijne opbouw, een mooie mix van akoestische en elektrische gitaar met een heerlijke solo. Daarbij heeft het een verfijnde orkestratie, afkomstig van gastmuzikant Michel Mierzejewski; een hoogtepunt op deze fijne cd. Ook Clouded Eyes ligt in diezelfde lijn. Hoewel de band op een toetsenist in zijn gelederen heeft, blijft hij in mijn optiek redelijk op de achtergrond, behalve in Hope From The Heart. Daar krijgt hij een hoofdrol toebedeeld, hoewel hij in de andere songs dus vaak een ondergeschikte rol vervult.
Een fijne song waar je nog steeds over een stevig karakter kan spreken is The Same Again. De gitaristen laten zich daar flink gelden door een volle riff die een kenmerkend karakter aan de track geeft. In hetzelfde ‘harde’ straatje ligt Daddy. Als je afzonderlijk naar de gitaarsolo luistert kan je zeggen dat daar nog een klein vleugje Riverside is achtergebleven. Productioneel zijn deze tracks een prima antwoord op de verwachtingen van de fans van het eerste album.
Tien jaar. Was het de bedoeling van de band de spanning op te drijven? Oké, maar je kan ook overdrijven. Het is dus onnodig te melden dat we liever geen tien jaar willen wachten op een nieuwe cd. Daarvoor smaakt “Under The Empty Sky” té goed.