AdagioAlbum

Volgens de Dikke Van Dale betekent adagio ‘langzaam en bedaard’. De muziek van Adagio voldoet absoluut niet aan die omschrijving. Die is vooral redelijk snel en nogal bewogen. Adagio is het troetelkindje van de Franse snarenplukker Stéphan Forté. Het debuut “Sanctus Ignis” dateert uit begin 2001, een flinke tijd geleden dus. In de tussentijd zijn er behoorlijk wat dingen gebeurd in het leven van Forté. Zo heeft hij een flinke depressie doorgemaakt die van wezenlijke invloed is geweest op zijn composities. Deze plaat heet niet voor niks “Underworld”. Hij doelt hiermee op de vreemde en donkere wereld waarin een depressief persoon verzeild raakt.

Ook op muzikaal gebied zijn er opmerkelijke zaken te melden. Forté is in de ban geraakt van het werk van John Williams, een gevierd componist van filmmuziek (onder andere “Star Wars”, “Raiders Of The Lost Ark” en “E.T.”). Hij is geïmponeerd geraakt door de orkestrale arrangementen en heeft deze uitgebreid bestudeerd en geprobeerd toe te passen op het nieuwe album van Adagio. En niet zonder resultaat, zo zal blijken. Bovendien heeft hij zich verdiept in de wereld van de extreme metal en is gecharmeerd geraakt van bands als Dimmu Borgir en Children Of Bodom. Iets dat ook zeker terug te horen is op “Underworld”. Er zijn zowaar twee vocale (lees: schreeuwende) gastbijdragen te horen van een zekere Hreidmarr, frontman van de Franse black metal act Anorexia Nervosa.

De bezetting van Adagio is, in vergelijking met het debuut, op slechts één plaats gewijzigd. De gelouterde toetsenist Richard Andersson (Time Requiem en Space Odyssey) heeft plaatsgemaakt voor een volslagen onbekende 22-jarige knaap uit Frankrijk. Zijn naam is Kevin Codfert. Een uitzonderlijk talent en een geweldige openbaring. Dit ventje heeft een grote toekomst in het verschiet. Inmiddels is ook drummer Dirk Bruinenberg (Elegy) om persoonlijke redenen uit de band gestapt. Zijn drumkunsten vormen nog wel een essentieel onderdeel van dit album. Fransoos Eric Lebailly heeft de stokjes van Bruinenberg overgenomen.

Underworld bestaat uit acht stukken. De Japanse versie kent nog een bonusnummer, getiteld Missa Aeterna. Het is bijna onmogelijk om na de eerste paar luisterminuten niet direct de link te leggen met Symphony X. Eigenlijk niet zo verwonderlijk, want de vormgever van Symphony X, gitarist Michael Romeo put uit dezelfde inspiratiebronnen als Adagio’s architect Stéphan Forté. Beide heren zijn mateloos bewonderaar van de eerdergenoemde componist John Williams. Bovendien hebben ze allebei de neoklassieke gitaarschool met veel succes doorlopen.

Het is een waar genot om naar dit album te luisteren. Van de eerste tot de laatste minuut blijf je aan je boxen gekluisterd. Schitterende arrangementen, exceptionele keyboards, groteske gitaarmomenten en prikkelende composities. De koorpartijen zijn levensecht en ingezongen door het Ensemble Vocal De Lyon en het symfonieorkest van Avignon brengt de orkestrale passages tot leven. Ja, wat valt er nog meer over te zeggen? Niks eigenlijk. Woorden schieten te kort. “Underworld” is majestueus en moet je gewoon ondergaan.

Joost Boley