Jurczynski, AdamAlbum

Ik kan me niet herinneren eerder een cd te hebben gerecenseerd van iemand uit Opper-Silezië. Dat blijkt in Polen te liggen, niet zoals misschien verwacht in het noorden, maar juist in het zuidwestelijke puntje van het land. De heer Adam Jurczynski komt hier dus vandaag en hij heeft een solowerkje afgeleverd.

De naam Jurczynski zal bij weinigen een blijk van herkenning teweeg brengen. Hij verdiende zijn sporen in stevige bands als Oberschlesien (Poolse Industrial-Metal), maar kende een start bij de progressieve rockband Abysal. We kunnen dus vermoeden uit welk vaatje Adam op Beyond The Horizon gaat tappen. Maar ja, je weet het nooit…

Het begin is kosmisch, zoals de titel van het nummer Cosmic Abyss doet vermoeden. Krijgen we dan toch een sfeervol album voorgeschoteld? Schijn bedriegt! Na een kleine anderhalve minuut haalt deze verre oosterbuur zijn elektrische gitaar uit de koffer en zet het op een spelen, waarbij de vonken er vanaf vliegen. Het geweld dat op ons afkomt heeft over het algemeen nog wel een melodieuze inslag, maar Jurczynski’s bedoelingen zijn direct duidelijk.

In het vervolg gooit hij hier nog schepjes bovenop. De gedachten gaan regelmatig uit naar bekende gitaarjongens als Joe Satriani, John Petrucci en Steve Vai. De gitaar staat voorop, centraal, vult de gaatjes en dekt de aftocht. De cd kent rustpuntjes, maar niet veel. Adempauzes duren nooit lang. Even snel naar adem happen en dan volgt weer de onderdompeling in gitaargeweld.

Het is zeker niet slecht. Jurczynski kan een stukje spelen en in de negen werkjes legt hij steeds net even andere accenten om zijn interstellaire reis te illustreren. Krachtig gitaarspel dus, maar gelukkig zeker niet bedoeld om alleen maar knalhard te kunnen rammen op die snaren. Over The Edge is een beetje een buitenbeentje, met sfeervolle, rustige stukken, tussen de harde uithalen door. Heel in de verte, een paar planeten verder, zou je daar iets van Pink Floyd in kunnen horen, zonder dat het spel van Gilmour overigens benaderd wordt.

Het nummer Genesis Of Agression is niet een variant op een stevig nummer van de Britse oervaders van de symfonische rock. Wel druipt de agressie er vanaf en hijst onze gitarist van dienst even een toetsenman aan boord, Robert Gajgier. Hij mag een solo spelen, die bijna helemaal opgaat in het gitaarspel en eigenlijk net zo goed op dit snareninstrument gespeeld had kunnen worden. De drummer, ene Bobi, heeft overigens zijn handen vol op Jurczynski bij te houden, of is het juist andersom? Gezang maken we niet mee, het is alleen gitaar wat de klok staat. Ik geef het een zanger in spe overigens te doen om tussen deze hoosbui aan gitaarakkoorden nog ruimte te vinden om een vocale bijdrage te leveren. Maar goed dus dat hiervan is afgezien.

We hebben wel met een  thematische cd te maken, al haal je dat natuurlijk niet uit de teksten. Naast het openingsnummer suggereren zo’n beetje alle titels dat we te maken hebben met een ruimtereis: Orion Shadow, Dark Side Of Jupiter en titelnummer Beyond The Horizon maken dit zonneklaar. Zelf stel ik me bij een verblijf in de ruimte juist een weldaad van rust voor, even verlost van e-mail en mobieltje, en muziek die hier heerlijk op aansluit voor een mindful verpozen, maar daar denkt Adam dus heel anders over. Met name aan de donkere kant van Jupiter schijnt het behoorlijk te spoken, want na een aanloopje waarbij we ons echt in space wanen gaat de Adam I in de hoogste versnelling, voortgedreven door razendsnel drumwerk. Dit is regelrechte metal.

Veel ‘woorden’ heeft Adam niet nodig om zijn verhaal te vertellen. Het zijn stuk voor stuk korte nummers, de meeste in de drie minuten en na een half uurtje is het uit met de pret. We zijn weer terug op aarde en de gitaar kan weer in de doos. En dat is mooi genoeg ook.

Het geheel klinkt niet erg origineel en je hebt het idee dat dit wel vaker is gedaan. Dat zal liefhebbers van zware gitaarmuziek er vast niet van weerhouden even een bezoek te brengen aan Spotify om dit met eigen oren vast te stellen.