Addison ProjectAlbum

Richard Addison is een Canadese bassist van enige naam en faam die met dit album een aantal van zijn composities uit de periode 1991-2003 heeft opgenomen. Stukken die over het algemeen met beide voeten in de jazzrock staan. En dat is ook gelijk het probleem met dit album: de voetjes blijven staan. Nergens komt dat lekkere gevoel over me dat je kan krijgen als je naar een spannend jazzrockalbum zit luisteren. Dat gevoel dat er voor zorgt dat je lekker zit mee te swingen, dat je voeten enthousiast het ritme proberen te volgen.

Wat opvalt is dat de meeste stukken gebaseerd zijn op een druk, redelijk complex maar niet echt melodieus thema. Het zijn deze thema’s die duidelijk laten horen dat het brein achter dit project een bassist. Als contrast bevindt zich in het midden vaak een kort gedeelte, waarin ruimte is geschapen voor de nodige solo’s. In The Muffin wordt het thema voornamelijk neergezet door de saxofoon, maar is er als contrast een leuke gitaarsolo. Vervolgens worden de rollen in Le Grand-Bé (Wrath Of Chàteaubriand) omgedraaid.

En eigenlijk gaat het zo met het gros van de stukken op dit album. Nagenoeg allemaal zijn ze op een identieke wijze opgebouwd. Dat zou op zich nog niet zo’n probleem zijn, als ze vervolgens gezegend waren met mooie, aansprekende melodieën. Maar die zijn helaas toch iets te ver te zoeken. Dat hij ze wel degelijk kan schrijven laat hij horen in het titelstuk Mood Swings, waarbij er een hoofdrol is weggelegd voor violist Robin Boulianne. Met name door zijn aandeel en de wat ingetogen sfeer moet ik gelijk denken aan de muziek van violist Jerry Goodman (Mahavishnu Orchestra), ten tijde van zijn live-plaat “It’s Alive” (1988).

Die ingetogen sfeer komt in het laatste stuk Controlled Freedom nog weer eens terug. Een mooi staaltje melodieus baswerk en, ook hier weer, een mooie melodie gespeeld op saxofoon vormen de basis voor dit stuk dat voor de rest subtiel word aangevuld met zachte elektronische sfeertjes en ook nog een korte pianopassage.

Er wordt op dit album absoluut mooi gemusiceerd. De diverse solo’s worden met verve, hoewel niet echt met vuur, gespeeld. Maar ik heb het me al vaker afgevraagd: waarom kiezen muzikanten als Addison er nou gewoon niet voor om samen met de groep muzikanten die hij tot zijn beschikking heeft een korte tijd te repeteren om vervolgens ergens een leuke zaal af te huren voor een aantal  concerten om deze vervolgens voor het nageslacht op te nemen. De composities zoals ze nu op dit schijfje staan lenen zich bij uitstek voor het inlassen van diverse solo’s. Ik kan me goed voorstellen dat het uiteindelijke resultaat dan een stuk spannender uitvalt dan dit aardige schijfje.

Christian Bekhuis