Belew, AdrianConcert

Naarmate de jaren vorderen gaat de Amerikaan Adrian Belew langzaam steeds meer lijken op zijn favoriete dier: de neushoorn. Zou dat nou komen door de grootte van zijn neus of doordat hij The Lone Rhinoceros met zoveel gevoel en verve weet te brengen? Ook al doet hij zich soms ook voor als een olifant en zelfs als een dinosaurus, Adrian Belew is na het concert van afgelopen woensdag toch voornamelijk ons troetelneushoorntje.

Buiten had geen neushoorn het wegens de hoge temperaturen overleefd, maar binnen was het aangenaam toeven. Mensen die dachten: het is te warm voor een concert, werden door de uitstekende airco van de Boerderij in het ongelijk gesteld. Normaal gesproken wil ik tijdens een concert nog wel eens naar buiten lopen of naar de bar, maar tijdens dit concert was de concertzaal zelf wellicht het koelste plekje van de bekende progtempel.

Het was niet druk, wat te verwachten viel met de warmte en de vakantietijd, maar dat kon de altijd vrolijke en goedgehumeurde Amerikaan niet deren. Zijn aanstekelijkheid en geestigheid op het podium sloegen al naar twee nummers over op het normaal zo koele Zoetermeerse publiek. Adrian is niet de persoon om allerlei grapjes te maken of veel verhalen te vertellen, maar hij zorgt voor zijn podiumpresentatie wel dat je plezier krijgt in het kijken naar deze markante man met zijn open uitstraling, die toch niet al te gemakkelijke muziek ten gehore brengt.

Wat een wereld van verschil, deze man, naast die andere man binnen zijn belangrijkste broodgever, King Crimson. Want waar Robert Fripp het toonbeeld is van een zwijgzame, doch vriendelijke Engelsman, is Adrian Belew het schoolvoorbeeld van een amicale, zij het ontwikkelde en kunstzinnige Amerikaan. En hij komt nog niet eens uit New York.

Wat iedere King Crimson-fan natuurlijk allang weet, is dat Adrian Belew feitelijk een betere gitarist is dan Robert Fripp. Zij die nu beginnen te steigeren, zitten klaarblijkelijk nog in de ontkenningsfase of zijn niet aanwezig geweest bij dit fabelachtige goede concert. Goed, ik zal het iets verzachten: net zo goed. Elisa was ook geen mindere profeet dan Elia, wel? Maar de gitaarfratsen van Belew zijn onnavolgbaar en hij bracht ze woensdagavond ook nog een met een schaamteloos gemak. De neushoorn-, olifant- en dinosaurusgeluiden zijn slechts één van zijn schitterende handelsmerken.

Daarbij beschikt Belew ook nog eens over een bijzonder prettige stem, die mij niet zelden doet denken aan David Byrne van de Talking Heads, een band waar hij overigens ook intensief mee heeft samengewerkt. Probleemloos schreeuwt hij de longen uit zijn lijf in Dinosaur en heeft met het de hoge uithalen totaal geen moeite. Ook het jeugdsentiment nummer Three Of A Perfect Pair (ja, het publiek deed mee: “complicated!”) werd naadloos en loepzuiver uitgevoerd.

Deze avond werd Belew bijgestaan door twee tieners die nu al blijk geven van het hebben van schaamteloos veel talent. De negentienjarige Eric Slick drumt de zelden in vierkwartsmaat vormgegeven composities van zijn werkgever met zo’n gemak, dat je denkt dat hij slechts aan het oefenen is. Zijn twintigjarige zus Julie Slick draagt haar basgitaar hoog, maar is qua techniek zó goed, dat ze er haast gemakzuchtig van wordt. Ik was danig onder de indruk van de kunsten van deze twee rasmuzikanten, alhoewel ik soms het idee kreeg dat ze niet ééns hun best stonden te doen. Maar ja, als het materiaal van Adrian Belew je niet doet zweten, wat dan wél?

Ook al was dit een niet erg druk bezocht concert, met zo’n half zaaltje vol was het gezellig toeven. Ik weet bijna zeker dat Arie (de ‘baas’ van De Boerderij) de sympathieke man snel weer zal boeken en dan zeker in een wat meer gunstige week van het jaar. Dus wellicht was dit uitstekende optreden slechts een opwarmertje.

Verslag: Markwin Meeuws
Foto’s: www.rebbelpics.nl