Snell, AdrianAlbum

Adrian Snell: Al bijna veertig jaar actief, meer dan twintig albums geproduceerd, met een verkoop van meer dan 500.000 exemplaren, samengewerkt met orkesten en tal van artiesten en een duidelijke eigenzinnige benadering van muziek. En toch nooit een recensie gehad op Progwereld. Het verschijnen van zijn nieuwste album “Fierce Love” is een mooie aanleiding om iets over zijn muzikale werk uit het verleden te zeggen en uiteraard dit nieuwste album te bespreken. Uiteraard door de ogen van een prog-liefhebber.

Wie Wikipedia er op na slaat zal daar lezen dat in de muziek van Adrian Snell “verschillende stijlen terug te vinden zijn, zoals klassiek, progressieve rock, rock en pop”. Toch wordt hij door anderen een singer-songwriter genoemd, en weer anderen noemen hem een gospelartiest. Al die verschillende duidingen geven wel aan dat de muziek en composities van Adrian Snell niet 1-2-3 te plaatsen zijn. Misschien moeten we het maar houden bij zijn eigen woorden: “Adrian Snell: componist, musicus, uitvoerend artiest en muziektherapeut.”

Adrian Snell’s eerste album werd in 1975 gepubliceerd, toch duurde het tot omstreeks 1980 totdat hij bekendheid kreeg bij een groter publiek De live-uitvoeringen van zijn conceptalbum “The Passion”, waarin hij samenwerkte met een keur aan artiesten en The Royal Philharmonic Orchestra, gaf de doorslag. Een jaar later gaf hij in Nederland een live-uitvoering met het Metropool Orkest, waarvan de NCRV een televisie-uitzending verzorgde. “The Passion” was zijn eerste rockopera, gevolgd door een tweede: “The Virgin”. “The Virgin” kreeg niet die bekendheid die “The Passion” creëerde, maar het conceptalbum “The Alpha And Omega” daarentegen werd zijn bestverkopende album tot heden. Voor dit “Alpha And Omega” project begon Adrian Snell een samenwerking met Dave Bainbridge (Iona) en kreeg hij ook de hulp van fluitist/saxofonist David Fitzgerald (ex-Iona). “Alpha And Omega” en de daarop volgende conceptalbums behoren tot het meeste progressieve deel van zijn werk. Tijdens de daarop volgende concerten zien we binnen progwereld regelmatig terugkerende namen als Dave Bainbridge, Frank van Essen en David Fitzgerald op het podium staan. Het waren ook deze concerten die de basis legden voor het ontstaan Iona.

Eind jaren negentig begint Adrian Snell zich toe te toeleggen op het schrijven van zijn grootste uitdaging: “The Cry: A Requiem For The Lost Child” Hiervoor gebruikt hij de gedichten van kinderen die in oorlogssituaties leven. Deze werden door hem verwerkt binnen de klassieke liturgie van het requiem, maar vermengd met de meer progressieve muziek uit zijn voorgaande albums.

Dat Adrian Snell door sommigen een singer-songwriter wordt genoemd, valt te verklaren door de ‘liedjes-liedjes’ die hij soms ook componeert. Muziek in al zijn varianten is voor Adrian Snell de ultieme vorm van expressie.

Na de publicatie van de “The Cry” in 2003 werd het stil rond Adrian Snell. Hij maakte een flinke draai in zijn carrière als componist en muzikant door een opleiding tot muziektherapeut te volgen en vervolgens als zodanig ook aan de slag te gaan. In zijn nieuwste album “Fierce Love” komt hij voor het eerst weer naar buiten als de ‘nieuwe Adrian Snell’. De grote vraag is wat er met hem en zijn muziek is gebeurd na al die jaren? Hoe progressief is het? Hoe authentiek is hij gebleven?

Mijn eerste kennismaking met “Fierce Love” was verrassend. Opnieuw is zijn muziek en composities anders dan al de voorgaande albums. Een album met twaalf nummers variërend in lengte van 2.42 tot 6.21. Het openingsnummer Hold You There Forever doet denken aan een folky singer-songwriter song, maar dan wel met gebruik van allerlei vreemde instrumenten. Dat is dan ook wel een kenmerk van dit album. Adrian Snell gebruikt tal van vreemde instrumenten die hij normaliter in zijn praktijk als muziektherapeut gebruikt. Instrumentjes waar menigeen zich bij afvraagt of daar ooit wel kwaliteitsmuziek mee gemaakt kan worden. De muzikaliteit van Adrian blijkt wel doordat hij deze instrumenten met hun soms vreemde klankkeur op een zeer geraffineerde wijze weet in te zetten.

The Firefly And The Dazzling Moon brengt je met al die instrumenten in oosterse sferen. Als je dit nummer met oordopjes beluistert, hoor je tal van instrumenten allerlei subtiele details toevoegen. Er is duidelijk veel aandacht aan de productie gegeven. Geen overkill, maar juiste dosering van de inzet van al die verschillende instrumenten.

Breath komt rechtstreeks uit de muziektherapie. Het is gebaseerd op de ademhaling als enige mogelijkheid om met iemand te kunnen communiceren. Die ademhaling is op tal van manieren terug te horen.

De titelsong Fierce Love laat zien welke bronnen Adrian Snell als inspiratie gebruikt. De compositie doet mij denken aan Peter Gabriël, van wie Adrian Snell zelf aangeeft dat het voor hem één van zijn muzikale inspirators is. De tekst komt uit het boek “The Road To Daybreak” van Henri Nouwen, waarmee Adrian Snell laat zien waar zijn inspiratie vandaan komt om als muziektherapeut te werken.

Het muzikale Surrender laat je wegdromen bij piano, akoestisch gitaar en wederom een aantal vreemde instrumenten.

Het meest aangrijpende en progressieve nummer is The Desert And The Eagle. De muziek vormt de inleiding tot een toespraak gegeven door kolonel Bob Stewart op 6 december 2012 in de Chamber of the House of Commons. Na het horen van de muzikale introductie slaat die toespraak in als een bom. Dit is zo aangrijpend dat je dit gewoon een keer moet horen. De muziek doet wat met je. Wederom vreemdsoortige instrumenten, waaronder een omgebouwde gasfles als slaginstrument. Dit is een meesterlijke compositie. Het nummer Broken is een goed vervolg. De dertien minuten die deze twee nummers bij elkaar in beslag nemen maken dit album voor mij waardevol. Het is het meest progressieve deel van het album.

“Fierce Love” heeft voor mij niet het niveau als enkele voorgaande conceptalbums, zoals “The Alpha And Omega” en “Song Of An Exile”. Maar de composities en het gebruik van de bijzondere instrumenten weten mij wel te boeien. Door de aanwezigheid van de nummers The Desert And The Eagle en Broken durf ik het nog net een beetje bij de prog te scharen, maar zonder deze nummers was dit album hier niet gerecenseerd. Liefhebbers van bredere stijlen muziek en akoestische instrumenten die op creatieve wijze worden ingezet, zullen deze muziek waarderen, maar de liefhebbers van het heftigere werk kunnen beter dit album links laten liggen.

Peter van der Schelde