AeolusAlbum

Mededeling voor zanger Raymond van Kooten: blijf toch nog maar even bij Aeolus. Ik las pas dat vlak na deze cd de zanger de groep verlaten heeft, maar ik hoop dat het eventuele succes van deze cd hem anders doet besluiten. Het is allesbehalve slecht wat deze Nederlandse formatie presteert op deze cd. De elf liedjes hebben kracht, een mooie, helder productie en een lekkere ‘overall-sound’. Het is een typisch Nederlands product, dat enigszins de competitie met Timelock aankan. Ten nadele kan gezegd worden dat het moderne jasje waarin de God van de Wind zich heeft gestoken, soms wat krap zit.

Opener Vicious Circle laat gelijk horen waar Aeolus toe in staat is: het nummer begint met een prachtige, Arena-achtige, proloog. Hierna wordt het tempo opgevoerd en er wordt ons een popachtige liedje gepresenteerd. Eén en ander vindt zijn hoogtepunt aan het eind als het tempo nog verder wordt opgevoerd. In schril contrast hiermee staat Come Here My Love, een schitterende ballad. Mooi hoe de stem van Femke Feenstra het piano-begin opsiert, maar de warme stem van Van Kooten maakt van het nummer zelf een hoogtepunt van de cd. We horen in dit nummer zowel wat (latere) Genesis-invloeden, als ook een beetje (post-Fish) Marillion, maar Aeolus blijft keurig binnen de grenzen van de pop.

“Dust On The Mirror”, het resultaat van jarenlange studioarbeid, heeft ook een nadeel. De (bewuste) keuze voor de popachtige karakter van de plaat, maakt de cd soms wat eenzijdig. Ondanks de enorme hoeveelheid variatie in tempo en structuur klinkt Aeolus bij tijd en wijle wat gezapig. Te poppy voor de gemiddelde symfofan wellicht. Maar aan de andere kant ook te goed van kwaliteit om te negeren. In ieder geval beweegt Aeolus zich binnen de beperkte ruimte soepel en elegant. De pogingen tot rappen in dit laatst genoemde nummer als ook in het titelnummer zijn aardig, maar niet briljant. Toch maar beter luisteren naar het titelnummer van Sylvan’s laatste cd?

Where Light Is Coming Through is niet alleen het langste, maar ook het beste nummer. Na een heerlijk, behoorlijk bombastisch begin, ontvouwt zich een verslavend ritme, waarover Raymond van Kooten met veel echo zingt. In het refrein (“I’m telling you like it is”) valt ook het subtiele toetsenspel van Michiel Kramp op. Het tweede deel van het liedje is rustiger, en leidt langzaam toe naar een semi-klassiek, schitterend einde.

Bart Fekkes wordt de nieuwe zanger van Aeolus. Ik ben benieuwd wat hij toe kan voegen aan de toekomst van deze band. Dit debuut is in elk geval de moeite waard. Maar waardig een god van de wind? Eerder een zuchtje wind misschien. Een ademhaling. Ah, vandaar Aeolus’ Breath!

Markwin Meeuws