After ForeverAlbum

Wie spreekt de waarheid?

En is er wel een waarheid? Vaststaand feit is, dat er na zo’n zes jaar een einde is gekomen aan de innige samenwerking tussen het label Transmission en de band After Forever. Beide kampen hebben hun eigen visie op deze ‘scheiding’ naar buiten gebracht. Wie vertelt het ware verhaal? Wie vertelt de waarheid? Die zal, zoals zo vaak, wel ergens in het midden liggen. Zonder alle details te kennen, is het ondoenlijk om een evenwichtig oordeel te vellen over de ontstane situatie. Dat is verder, voor ons als luisteraar, ook niet echt belangrijk. Wel belangrijk is, of het door Transmission – volgens de berichten zonder overleg met de band – samengestelde ‘afscheidscadeau’ “Mea Culpa” de moeite van het aanschaffen waard is.

Het moet gezegd dat Transmission After Forever op waardige wijze uitzwaait met “Mea Culpa”. Deze dubbel-cd, die maar liefst 32 tracks herbergt, is allereerst gehuld in een schitterend jasje. Naast de prachtige hoes, gaat het geheel vergezeld van een fraai gestileerd 44 pagina’s tellend boekwerkje. Het oog wordt dus, volgens goede Transmission-traditie, rijkelijk verwend. Maar hoe zit het met het oor? Komt dat gebied van het menselijk hoofd ook aan haar (of zijn) trekken? Voor het antwoord op die vraag kan worden volstaan met een simpel, doch kernachtig “ja”!

Het album is onderverdeeld in twee ‘Chapters’. Het eerste gedeelte, dat bestaat uit veertien songs, bestrijkt de periode van de albums “Prison Of Desire” (2000) en “Decipher” (2001). In dat tijdsvak beweegt After Forever – dan nog met gitarist Mark Jansen (Epica) in de gelederen – zich vooral in het genre van de ‘gothic metal’. Interessant zijn met name de nummers die niet klakkeloos en onverkort van de genoemde albums zijn geplukt. Er is dus regelmatig gekozen voor afwijkende versies. Zo kun je genieten van Wings Of Illusion (dat afkomstig is van de mini-cd “Follow In The Cry” en op geen enkel studioalbum prijkt), From The Time Being, afkomstig van de mini-cd “Monolith Of Doubt” en Imperfect Tenses van de mini-cd “Emphasis”, waarin Damian Wilson een duet aangaat met Floor Jansen. Diezelfde Wilson is ook van de partij op de Queen-cover Who Wants To Live Forever, waarin ook nog een gastrol voor Arjen Lucassen is weggelegd.

Op Chapter 2 horen we het vernieuwde, Mark Jansen-loze, After Forever aan het werk. Vanaf de mini-cd “Exordium” (2003) verlegt de groep duidelijk zijn grenzen van de ‘gothic metal’ naar de, volgens eigen zeggen, ‘melodic dark metal’. Deel twee, dat maar liefst achttien nummers kent, start met een viertal songs van de zojuist genoemde mcd “Exordium”, waarvan My Choice een akoestische uitvoering kent. Leuk is in dit verband ook de Iron Maiden-cover The Evil That Men Do. Vervolgens is “Invisible Circles” (2003) aan de beurt. Van dit album passeren een zestal exponenten, in een afwijkende uitvoering (meest singleversies) de revue. Het zwaartepunt wordt gevormd door een achttal stukken dat stamt uit de periode van “Remagine” (2005). Opvallend zijn Face Your Demons, een duet met Marco Hietala (Nightwish), Taste The Day en Live And Learn, die alle drie getrokken zijn van de mini-cd “Being Everyone”. Ook het vermelden waard zijn de ‘industrial remix’ van Attendance en de pianoversie van Strong (terug te vinden op de superaudio uitgave van “Remagine”).

Heb je alleen de albums van After Forever in de kast staan, dan is “Mea Culpa” een welkome aanvulling op je collectie. Ken je After Forever nog niet, dan is dit de ideale kans om kennis te maken met het muzikale gedachtegoed van deze band. En diegenen die eigenlijk alles al hebben van After Forever, zullen uit het oogpunt van het compleet houden van hun verzameling “Mea Culpa” ook lastig kunnen (of willen) negeren. Er zijn dus eigenlijk alleen maar winnaars uit deze ‘strijd’ gekomen, hoewel de groep zelf daar wellicht een iets andere mening over zal hebben. Het is nog even afwachten wat de toekomst zal brengen, maar dat After Forever met hernieuwd elan zal terugslaan en de instrumenten zal laten spreken, leidt geen enkele twijfel. Iets om naar uit te kijken!

Joost Boley