Dat Polen tegenwoordig een actieve progscene heeft, zal voor de meeste lezers van dit digitale periodiekje geen nieuws meer zijn. Het memoreren van een aantal successen van de overzijde van de Oder zal ik voor een andere keer bewaren. We gaan meteen over tot de kern van de zaak, namelijk het tweede album van After… Dat is namelijk een prima plaat!
Krap een uur duurt “Hideout” en dat uur is gevuld met rechttoe-rechtaan progrock met een rauw randje. Voor het verplichte hokje kunnen we misschien even met de neoprog-vlag wapperen, maar dan is het wel een moderne en verwaterde vorm die in niets meer doet denken aan de slepende klanken van een IQ of Pendragon. Eerder klinkt de band als het alternatieve broertje van landgenoten Satellite en die vergelijking komt vooral voor rekening van het drumwerk.
Vanaf het begin van Hillside of Dream wordt de aandacht van de luisteraar gegrepen: hier gaat iets spannends gebeuren. Dat dit begin sprekend lijkt op dat van Acda & de Munniks Ren Lenny Ren zullen we de Polen in deze maar vergeven: dat kan bijna niets anders dan een ongelukkig toeval zijn.
Vergeleken bij voorganger “Endless Lunatic” is “Hideout” wellicht iets minder clean, of zo u wilt, een slagje pittiger. De zang van Krzysiek Sooya Drogowski is niet wereldschokkend, maar toch aangenaam. Waar bassist Mariusz Zalkowski meezingt, ontstaan enkele mooie bluesy momenten.
De eerste zes nummers gaan gemoedelijk voort (vooruit, misschien iets té gemoedelijk), maar bij de instrumental Fly On gaan de remmen serieus los. Het lijkt erop dat dit nummer nodig was om ook het volgende deel naar een hoger plan te trekken.
Net als “Endless Lunatic” sluit ook “Hideout” een ‘liedjesplaat’ af met een epic. Weinig origineel wellicht, maar ach, Metallica is ook groot geworden met vormvastheid. Ook meer specifiek is een elf-en-een-halve-minuut-afsluiter met de naam The End eerder vertoond, maar After… klinkt toch wel een slag minder psychedelisch dan het inmiddels meer dan veertig jaar oude Amerikaanse voorbeeld. Het is evenwel een waardige afsluiter, zonder de geforceerdheid die we nog te vaak tegenkomen als ‘progressieve’ rockbands een lang nummer schrijven. Meer dan elders doet de band me hier wel wat aan The Pineapple Thief denken.
Dé nieuwe revelatie? Dat zijn van die grote woorden, zeker voor een niet-debuterende band. Maar After… levert met “Hideout” in elk geval een gezonde moderne progrockplaat af. Wat mij betreft toch de Poolse plaat van het jaar.
Casper Middelkamp