After LapseAlbum

Progmetal uit Spanje, weer eens iets anders! En dit tweede album van het Madrileense After Lapse is ook nog eens een leuke plaat. De heren laten al meteen op openingstrack The Shadow People horen dat ze weten hoe je een lekker progmetalnummer fabriceert. Een spannend intro met een tegendraads ritme explodeert na een gefluisterd “wake up!” in een moddervette gitaarriff. Ik ben wakker, en heb na een paar minuten al een aardig idee waar After Lapse zich op het muzikale spectrum bevindt. De melodieuze progmetalklassiekers (ik hoef de Dream Theaters niet meer expliciet te benoemen, toch?) zijn een duidelijke invloed, evenals bands die ergens tussen prog- en powermetal bivakkeren (DGM, Kamelot, Angra). Maar After Lapse heeft ook goed geluisterd naar iets moderner klinkende progmetalhelden die tegen de djent aanleunen.

Dat wekt wellicht de indruk dat we hier te maken hebben met de zoveelste kopieerkat in dit genre, maar After Lapse heeft gelukkig meer in huis. Tweede single Thanks, But No Thanks laat in pakweg vijf minuten horen waartoe After Lapse in staat is. Een door toetsen gedragen intro met een bijna dansbare drumbeat gaat over in een funky gitaarriff en basloopje. En net wanneer de track in veiliger progmetalterritorium dreigt te belanden, knalt er ineens een loodzware djentriff door de speakers. Maar daar zitten dan ook weer toetsen doorheen. Die klinken als koperblazers. Terwijl de zanglijnen juist weer zo melodieus zijn dat ze eerder aan AOR doen denken. U begrijpt het al: geen saaie track die voortborduurt op een enkel muzikaal idee.

Verwacht overigens geen uitgesponnen epische tracks op “Pathways”. De songs zijn compact voor Progwereld-begrippen, veelal rond de vijf minuten. De toetsen spelen een dominante rol naast de zware metalen, en niet enkel in de traditionele Symphony X-soloduels tussen keyboard en gitaar. Je krijgt de indruk dat Pablo Sancha zijn vinger(s) niet alleen op de toetsen, maar ook stevig in de compositiepap gehad heeft. Hij sprenkelt subtiele partijen over het bombastische bandgeluid, zoals de jazzy piano op Dust To Dust. Slottrack Temperance leunt zelfs volledig op zijn stemmige piano- en synthesizerklanken. De tweede helft van het album biedt toch al meer ademruimte, want ook semiballads Walking By The Wire en Turn Into Light zijn daar te vinden.

Alle muzikanten leveren op “Pathways” een indrukwekkende prestatie, maar ik wil drummer Roberto Cappa toch even apart benoemen. Hij ramt er lekker op los en zweept zijn collega’s op met eigenzinnige ritmes. Een echte drijvende kracht binnen het bandgeluid. Zanger Rubén Miranda is in het muzikale geweld geen stoorzender, maar zoekt helaas vaker dan nodig de hogere regionen op. Zijn stem klinkt daar wat geknepen, waardoor het net als bij zijn mediterrane vrienden van bijvoorbeeld DGM en Kingcrow in het hoog net iets te dramatisch wordt. Wellicht onbewust toch de invloed van de powermetal die in de zuidelijke regionen zo populair is?

Ik mis op “Pathways” ook die ene fantastische vocale melodie binnen een couplet of refrein die een goede track tot een prijsnummer had kunnen transformeren. De plaat ontbeert daarmee echte uitschieters, en in bredere zin een duidelijk onderscheidend smoel. De heren klinken energiek en ambitieus, dus ik heb goede hoop dat ze zich verder ontwikkelen binnen (en misschien ietwat voorbij) het genre. Deze ploeg uit Madrid is nog niet helemaal ‘Real’, maar heeft de potentie om met een volgend album mee te gaan spelen in de Champions League van de melodieuze progmetal.