AfterAlbum

After maakt muziek waar de liefhebber van Riverside, Satellite, Quidam en Believe wel raad mee weet. “No Attachements” is het derde studioalbum van de Poolse band. Hun eerste twee albums “Endless Lunatic” (2005) en “Hideout” (2008), resulteren in 2011 in de geweldige cd “Live At Home”. Kort daarna verlaat toetsenist Tomek Wisniewski de band en hij wordt niet meer vervangen ook. After gaat als kwintet verder, een zanger, twee gitaristen, een bassist en een drummer. De verwachtingen voor een opvolger zijn dan hoog gespannen. Op “No Attachments” is te horen in hoeverre het vertrek van Wisniewski gevolgen heeft voor het bandgeluid.

Wie denkt dat After door deze move een stuk heftiger is gaan klinken, heeft maar een beetje gelijk.  Zo is slechts in een enkele passage een ruig Foo Fighters-achtig sfeertje te horen, bijvoorbeeld in opener All Left Behind. Het album is veelal mid-tempo, de tien nummers passeren de revue zonder dat ze echt een grote verscheidenheid hebben. Er zijn postrock-achtige uitwerkingen, licht-psychedelische ondergronden en passages die enigszins gothic zijn. De melodieën zijn nog steeds sterk zoals in Carried By The Wind en ook heeft “No Attachments” z’n pulserende momenten, maar is het allemaal toch niet wat matter, wat minder enerverend? Bassist Mariusz Zialkowski (hij speelt ook in Quidam) en zanger Krzysiek Drogowski zijn echter meer dan ooit smaakmakers.

De sfeer binnen de nummers varieert van melancholiek, zoals in Enchanted, tot intens en uitbundig in Resurrection. De band klinkt hoe dan ook als zichzelf. Dat is niet zo verwonderlijk want wederom is Zbyszek Florek verantwoordelijk voor de productie. Ditmaal is ook Bruce Soord van The Pineapple Thief met zijn expertise achter de mengtafel aanwezig. Tevens heeft Soord z’n bandmakker Steve Kitch meegenomen voor het nodige mixwerk. “No Attachments” klinkt dan ook als een klok, transparant en sprankelend, dynamisch en mooi, wat wil je nog meer. De bandleden mogen zeer tevreden zijn met hoe ze op dit album uit de verf komen.

Het perfectionisme van een ieder voert hier de boventoon en het is juist deze insteek die After wat heeft belemmerd. De band heeft het te perfect willen doen en je kent die oude tegeltjeswijsheid: Overal waar ’te’ voor staat is niet goed, behalve voor tevreden. Het is jammer dat het geheel wat minder weeldering, wat strakker klinkt dan op “Hideout”. De twee gitaristen, Czarek Bregier en Wojtek Tymiaski, spelen zeer beheerst, te beheerst zou je bijna zeggen. Ze hebben elkaar in toom gehouden, alsof ze elkaar niet wilden overtroeven. Dit is misschien dan toch het gevolg van de toetsenloosheid van de band.

Bovenstaande bespiegelingen doen natuurlijk niets af aan de kwaliteit van het gebodene. Die staat buiten kijf en dat is maar goed ook. De nummers an sich zijn zeer genietbaar. Over het geheel is het nogal veel van hetzelfde en je gaat uitkijken naar die sensationeel goede song waarvan je weet dat die toch niet komen zal. Ter afsluiting is daar het Sylvan-achtige Happiness. Even gloort er hoop, maar het is toch meer een soort chill-out van het album. De tokkels van de elektrische gitaar en de ambiente klank van de drums zijn er echter niet minder om. Uiteindelijk rondt het nummer het album mooi af.

“No Attachments” laat horen dat het vertrek van Wisnieuwski geen grote gevolgen voor het bandgeluid met zich heeft meegebracht. Velen zullen enorm plezier beleven aan hoe de band nu klinkt.

Dick van der Heijde