Deze cd duurt nog geen 41 minuten en dat is eigenlijk lang genoeg. Niet dat het gebodene op “Under The Same Sky” slecht is hoor, integendeel, de vier Russen die hierop aan het werk zijn kunnen behoorlijk goed spelen en ze hebben hun muziek professioneel neergezet, maar na een dik half uur boeit hun ambiente jazzprog niet meer zo, dan hebben de heren hun zegje wel gedaan.
Het gaat hier om het eenmalige project Agarta dat gitarist en Frippfan Svyatoslav “Miff” Opritov in 2000 samen met drie leden van Stihiya (een theaterband uit Irkoetsk, Siberië) in het leven heeft geroepen. Dat leidde in 2003 tot deze nagenoeg instrumentale cd waarvan het opmerkelijk is hoe warm hij klinkt voor een product uit Siberië. Hierdoor heeft de muziek een wat Zuid-Amerikaanse uitstraling, maar ondanks de niet geringe virtuositeit van met name Opritov en bassist Max Popov wil het geheel niet echt spetteren. De oorzaak hiervoor ligt volgens mij bij de composities. Deze komen nogal vaak op hetzelfde neer, vooral de eerste vier. Binnen de nummers zelf is er teveel herhaling en de solo’s dralen maar wat door op vrij matige thema’s. Saai is een wat groot woord, daar spelen de mannen te goed voor. Onspectaculair dekt de lading beter lijkt me.
Met de eerste twee nummers is er nog niet zoveel aan de hand. Alles is nog nieuw en als na het wat lange soundscape-begin van het titelnummer de Fripp/Hackett-achtige gitaar de ruimte neemt, dreigt er ontzag voor hun muziek. Ook is er een prettige solo op de gitaarsynth. Toch bekruipt me het gevoel een beetje van wanneer komt het nou?
Met de akoestische gitaar en de Arabisch aandoende melodie uit de intro van Seven Yards lijkt het helemaal goed te komen, maar nee. Wat volgt is weliswaar een vrij aardig stuk met Jan Akkerman-achtige momenten, maar meer dan aardig is het toch niet. Ook niet tijdens de passage met het effectmatige gitaargefröbel. Als de intro zich aan het eind van het nummer herhaalt dien ik te beseffen dat het beste van het album al voorbij is. Play on Words, op zich ook niet onaardig, is slechts een herhaling van zetten en het Brand X-achtige State Of Weightlessness is, op de sterke drums na dan, ook niet echt iets om enthousiast over te raken.
Met de jazzrockballade The Autumn Garden glijdt deze cd af naar een slap niveau en de band komt deze zeephelling ook niet meer te boven. De goede semi-akoestische gitaarsolo ten spijt, maar hij glijdt net zo gemakkelijk met dit gladde nummer mee naar beneden. Dat het daarna niet meer goed komt wordt duidelijk als Rain Architecture zijn minuten heeft vol gemaakt. Een zwakke compositie, met weer een aardig potje gesoleer, maar ook al draagt een aap een gouden ring… Aan het eind van de cd staan nog twee korte stukjes die nauwelijks als nummer aangeduid mogen worden. In Detonator Of The Genius zijn rollende drums en irritante geluiden gehuld in een walm van ‘chaotica’ en Loneliness is niet meer dan een verdwaalde fluitmelodie. Wellicht hadden deze ‘nummers’ elders op het album meer soelaas geboden. Nu zijn het slechts opvullertjes.
“Under The Same Sky” heeft niet bepaald muziek te bieden die bij mij de bellen hebben doen rinkelen en dat zal bij een ander niet veel anders zijn, denk ik. Rusland-Nederland, een bleke wedstrijd die blijven steken is in een bleke 0-0.
Dick van der Heijde