Age of DistractionAlbum

We leven in een tijdperk met veel afleiding. Wat dat aangaat is de bandnaam Age of Distraction goed gekozen. De titel van hun eerste album, “A Game of Whispers”, had als een spel van gefluister wat gedurfder gemogen. Want dit debuutalbum dat de progressieve rock en melodieuze progmetal verkent schreeuwt juist om aandacht!

Age of Distraction is een nieuwe samenwerking binnen de hedendaagse Britse progressieve rockscene. In 2023 begon oprichter en gitarist John Cook (This Winter Machine, This Other Eden) met het schrijven van de nummers die de muzikale richting van deze nieuwe band zouden bepalen. Hij rekruteerde Charlie Bramald (Ghost of the Machine, Shadows On Mercury) op zang, basgitarist Mark Gatland (Hats Off Gentlemen It’s Adequate) en multi-instrumentalist Dom Bennison (This Winter Machine) om voornamelijk de drumkruk te bezetten en de productietaken uit te voeren.

In twaalf nummers onderzoeken ze de gevolgen van giftige relaties en communicatiestoringen, vijf hiervan zijn instrumentaal en juist deze duren voor mij helaas niet lang genoeg. Met een ietwat ontstemde piano opent het album heel breekbaar om op een overweldigend symfonische manier lekker door te schakelen. De titel van de afsluiter – My Peace – verwoordt het vredige instrumentale einde perfect, terwijl heel tactisch het rustige The Plea en The Left Unsaid daartussen zijn geplaatst. In het hart schittert The Point of No Return, waarop Age of Distraction laat horen wat hij allemaal in zijn muzikale (metal)mars heeft.

Het voert te ver om de andere zeven gezongen nummers uitgebreid te bespreken, want er gebeurt zoveel en de muziek is heel divers. In de basis vertoont het album dezelfde opzet als “Contagion” van Arena en de composities zijn ook gegoten in de neo-progressieve rockstijl van Arena. Het is verder ingekleurd met de progmetal van Threshold en omhuld met het moderne geluid van Frost*.

Behoudens het bijna acht minuten durende Sneak Attack klokken alle nummers rond de vijf minuten, waarbij uitstekend wordt gezongen en gemusiceerd. Nergens wordt de speelduur onnodig verlengd, alles heeft een doel en een kop en een start zonder in een standaard couplet/refrein-structuur te vervallen.

Door op gepaste momenten naar de progmetal te grijpen ontstaat een intrigerend album dat met de typische Britse neo-progressieve rockaanpak makkelijk kan wedijveren met het betere werk van Threshold, Shadow Gallery, Seventh Wonder en Fates Warning, om maar een paar namen te noemen.

Gelukkig doen we op Progwereld niet aan een puntensysteem. Dat is te statisch en voegt aan objectiviteit niets toe. Het begrip jaarlijstmateriaal neem ik zelden in de mond en voeg dit nooit toe als tag. In al zijn subjectiviteit is moeilijkheidswaardering en uitvoering ondergeschikt aan dat specifieke gevoel dat je geraakt wordt. Luisteren naar “A Game of Whispers” betekent in dit geval sowieso verleid worden naar een van de betere Britse progalbums van dit jaar. Je zult niet afgeleid worden en de tijd van je leven hebben.