AgenessAlbum

Ageness werd opgericht in 1991 en kwam voort uit de schoolband Scarab die vanaf 1983 op vaak geïmproviseerde planken stond. In 1992 bracht deze Finse formatie het debuutalbum “Showing Paces” uit, dat in de zes jaar daarna werd gevolgd door twee albums, waarvan het uit 1995 daterende “Rituals” terecht de meest positieve kritieken oogstte. Na een radiostilte van elf jaar sinds “Imageness” uit 1998 is daar vanuit het niets “Songs From The Liar’s Lair”, het vierde album van Ageness. Ik heb dan ook de eer om voor het eerst aandacht aan een groep te mogen besteden die al bijna 20 jaar bestaat.

Nu vroeg ik mij de afgelopen jaren al eens af wat er toch met Ageness was gebeurd. Ontbonden is de groep immers nooit. Het was alsof Ageness van de aardbodem verdwenen was, ondanks dat in 2002 nog een paar optredens werden gedaan.

Tot en met “Imageness” bestond de groep uit vijf leden. Het vertrek van gitarist Marko Karhu en toetsenist Jari Laasanen werd opgevangen met een nieuwe gitarist die de fraaie naam Speedy Saarinen bezit. Oprichter en bandleider Tommy Eriksson is naast zang en gitaar ook de toetsen voor zijn rekening gaan nemen, zodat Ageness nu een kwartet is. Deze bezettingswijzigingen hebben niet tot een wezenlijk andere sound geleid, maar wel tot een veel rijper en moderner geluid. Een geluid dat weliswaar wat minder zeventiger jaren is dan voorheen, maar nog steeds kan worden vergeleken met een heavy uitvoering van Genesis, terwijl ook enkele Flower Kings-invloeden hun intrede hebben gedaan (vooral het nummer Sons Of Madness).

Ik was nooit zo gecharmeerd van het vrij hoge stemgeluid van Eriksson. Dat kwam door zijn nogal overdreven keelklank die mij onrespectvol nog wel eens aan een kikker deed denken. Met het verstrijken der jaren blijken ook de stembanden van Eriksson gerijpt te zijn. Zijn keelklank is minder geworden waardoor zijn stemgeluid aangenamer is om naar te luisteren. Die stem zit nu meer in de richting van Bernardo Lanzetti (PFM, Mangala Vallis), Nad Sylvan (Agents Of Mercy, Unifaun) en Gerton Leijdekker (S.O.T.E.). Alleen daarom al vind ik het totaalgeluid van Ageness vooruit gegaan en zal de muziek meer mensen aanspreken.

Speciale aandacht vraag ik voor de nieuwe gitarist Saarinen. Hij zou vast wel eens familie kunnen zijn van de Mexicaanse muis met dezelfde voornaam. De man heeft een speelstijl die je verwacht bij metalgroepen. Als een volleerd artiest hanteert hij zijn gitaar en tovert daar regelmatig erg fraaie en snelle solo’s uit. Toch zou ik alle haters van deze snaarartiesten willen aanraden eens naar de nummers Martial Arts en The Lament Of Ghosts te luisteren. Deze Saarinen drukt met zijn spel een behoorlijk stempel op de muziek zonder te overdrijven en is daardoor ook mede verantwoordelijk voor het modernere geluid van deze groep.

“Songs From The Liar’s Lair” zal voor velen een eerste kennismaking met Ageness zijn. Het kan zo maar gebeuren dat deze Finnen na deze kennismaking tot je vaste vriendenkring gaan behoren, daar kan zelfs de afgezaagde pseudograp (lees drie minuten stilte aan het einde van het album) niets meer aan veranderen.

Hans Ravensbergen