Agents Of MercyAlbum

Collega recensent Wouter Bessels besloot zijn recensie van “The Fading Ghosts Of Twilight” met de volgende alinea:

“Of Agents of Mercy een project voor de toekomst gaat worden, ik durf het niet te zeggen. Roine Stolt blikt meer terug dan vooruit op “The Fading Ghosts of Twilight”. Maar juist vanwege het ontbreken van enige avant-gardistische elementen is het een vrij toegankelijk album geworden dat voor een ontspannen zonnige zondag een prima soundtrack kan zijn. Als geheel overtuigt de plaat niet helemaal, omdat de nummers vaak inwisselbaar klinken en teveel op elkaar lijken. Wellicht gaat Stolt op de volgende plaat volgens de goede progressieve traditie in dit idioom daar wat aan doen. Het graan is in elk geval flink gezaaid met dit luxe klinkende album”.

In deze alinea wordt een aantal uitspraken gedaan waarop na het beluisteren van het tweede Agents Of Mercy-schijfje “DramaRama” een antwoord gegeven kan worden. Om te beginnen is Agents Of Mercy geen project voor de toekomst geworden, het project is omgevormd tot een volwaardige groep. De twaalf nummers op “DramaRama” klinken ook een stuk minder inwisselbaar dan op het debuut, al betreden Roine Stolt en Nad Sylvan nog steeds platgetreden paden. Progressief in de ware betekenis van het woord is dit album duidelijk niet. Maar is hij dan beter, slechter of anders dan zijn voorganger? Het is een oordeel en mening die per luisteraar zal verschillen en ik dus graag aan hen overlaat.

Agents Of Mercy klinkt op “DramaRama” als een hechte groep wat naast de aanwezigheid van het trio Stolt, Sylvan en Reingold geschreven kan worden op het conto van de twee ‘nieuwkomers’ Lalle Larsson en Walle Wahlgren. Hiermee mag dit kwintet welhaast beschouwd worden als het neusje van de Scandinavische zalm op muzikaal gebied. Zowel de in vele genres thuis zijnde toetsenist Larsson als ervaren sessiedrummer Wahlgren vind ik een verrijking voor de groep. Vooral Larsson drukt zijn forse stempel met gevarieerd toetsenspel en enkele solo’s. Daarnaast kan Wahlgren zich met gemak meten met het drumtrio Zoltan Csörsz, Jimmy Keegan en Pat Mastolotto.

Bepalers en bewakers van het geluid van Agents Of Mercy zijn Stolt en Sylvan. Het zijn dan ook voornamelijk de invloeden van The Flower Kings (periode eind negentiger jaren met “Back In The World Of Adventures” en “Retropolis”) en Genesis die doorklinken op dit album. Wat verder opvalt, is dat Sylvan qua vocalen een van zijn beste prestaties neerzet. “DramaRama” is geen album geworden waarop nieuwe dingen te horen zijn. Het is wel een album dat zich beter en makkelijker laat beluisteren dan zijn voorganger en steeds meer aanschurkt tegen het geluid van The Flower Kings. Agents Of Mercy kan wel eens als de reïncarnatie van The Flower Kings worden gezien.

Hans Ravensbergen