Agents Of MercyAlbum

We noteren eind 2011. Ik ben nu ongeveer viereneenhalf jaar onbetaald, maar eervol in dienst van Progwereld. Het zal voor de meeste lezers geen geheim meer zijn dat ik The Flower Kings heel hoog in mijn vaandel heb staan. Ik kan me nog goed herinneren dat ik al na twee maanden vrijwillig op pad werd gestuurd om Roine Stolt te interviewen ten tijde van Symforce in 2007. En het is me nog steeds een eer om het laatste officiële studioalbum te mogen voorzien van objectief commentaar. Dit schrijvende realiseer ik me dat mijn laatste recensie van deze opper-prog-Zweden al weer dateert van het jaar waarin ik als recensent debuteerde. De heren namen een sabattical van een jaartje werd gezegd. Dat jaartje is inmiddels bijna een lustrum geworden. Een lustrum waarin Karmakanic, Hasse Froberg & Musical Companion en Agents Of Mercy albums uitbrachten en podia onveilig maakten en The Flower Kings naar het rijk der fabelen en vergeten progbands degradeerde. “Lekker puh” dacht ik, “eigen schuld, dikke bult” riep ik, al struinend door mijn rijke oeuvre aan materiaal van Roine Stolt en de zijnen.

Toen was daar ergens in 2009 Agents Of Mercy met het album “The Fading Ghosts Of Twilight”. Mijn held Roine Stolt pleegde in hoogst eigen persoon een coupe en stak mijn favoriete band naar de kroon. Man, wat vond ik dat album van Agents Of Mercy een gedrocht. Tegen beter weten in negeerde ik dat album en de band volledig en dacht dat het wel weer goed zou komen met mijn bloemenkoningen. Met tranen in mijn ogen en pijn in mijn ziel las ik de recensie van mijn hooggewaardeerde collega Wouter Bessels. Wat was ik blij met zijn volgende oordeel: “Als geheel overtuigt de plaat niet helemaal, omdat de nummers vaak inwisselbaar klinken en teveel op elkaar lijken. Wellicht gaat Stolt op de volgende plaat volgens de goede progressieve traditie in dit idioom daar wat aan doen. Het graan is in elk geval flink gezaaid met dit luxe klinkende album”.

Waar ik mij alleen aan stoorde waren, naast de laatste volzin, de woorden “op de volgende plaat”. Dat zal toch niet gebeuren hoopte ik?

En die volgende plaat kwam er wel. Sterker nog, het promo-exemplaar belandde in mijn brievenbus. Of meneer Ravensbergen als fan van The Flower Kings maar even een recensie wilde pennen. Dat was in eerste instantie natuurlijk voor dovemans oren bestemd. Na diverse reminders perste ik er uiteindelijk een recensie uit die ik als volgt besloot: “Bepalers en bewakers van het geluid van Agents Of Mercy zijn Stolt en Sylvan. Het zijn dan ook voornamelijk de invloeden van The Flower Kings (periode eind negentiger jaren met “Back In The World Of Adventures” en “Retropolis”) en Genesis die doorklinken op dit album. Wat verder opvalt, is dat Sylvan qua vocalen een van zijn beste prestaties neerzet. “DramaRama” is geen album geworden waarop nieuwe dingen te horen zijn. Het is wel een album dat zich beter en makkelijker laat beluisteren dan zijn voorganger en steeds meer aanschurkt tegen het geluid van The Flower Kings. Agents Of Mercy kan wel eens als de reïncarnatie van The Flower Kings worden gezien”.

Lees de laatste cursief geschreven zin nog eens een paar keer goed door. Laat het tot je doordringen en spreek het dan vol overtuiging, liefst uit volle borst, uit: “AGENTS OF MERCY KAN WEL EENS ALS DE REINCARATIE VAN THE FLOWER KINGS WORDEN GEZIEN”. Nu, beste lezer van Progwereld, fan van The Flower Kings en/of Agents Of Mercy: met “The Black Forest” is de reïncarnatie een feit. The Flower Kings zijn historie, lang leve Agents Of Mercy!

Maar liefst vier alinea’s had ik nodig voor de inleiding op dit magistrale album van Agents Of Mercy. Het gaat lijnrecht in tegen de ongeschreven Progwereld-wet om al in de eerste alinea de aandacht van de lezer te trekken. Jammer dat je al bent afgehaakt. Net als in een goede film ontvouwt het plot zich pas tegen het einde. Helaas reed uw recensent van dienst met 100 kilometer per uur door rood licht, daarbij diverse flitspalen in verbijstering en flitsende staat achterlatend.

Zijn we aangeland bij de volgens de regels der recensenten laatste concluderende alinea. “The Black Forest” is met afstand het beste album dat The Flower Agents Of Mercy Kings hebben afgeleverd. De echte fans van deze groepen zullen niet van deze conclusie opkijken, die hebben deze schijf al lang blind aangeschaft. De twijfelende en meer behoudende liefhebber wacht misschien op de volgende statements. Lalle Larsson is de 2.0 versie van Tomas Bodin. Roine Stolt is blij dat hij, met uitzondering van één nummer, af is van de vocalen en die hij vol vertrouwen heeft overgelaten aan Nad Sylvan. Kortom, fans van The Flower Kings kunnen eindelijk rustig gaan slapen.

Hans Ravensbergen