AgnesisAlbum

Het is nooit leuk om een debuut te moeten bekritiseren. De muzikanten leggen hart en ziel in hun werk, maar dat betekent helaas nog niet dat de muziek ook bezield klinkt. Hoewel deze Australiërs hun uiterste best doen, levert deze moeite geen sterke plaat op. De band start met een duikvlucht.

Agnesis maakt zware muziek vol met lome melodieën. Het doet wat denken aan bands als Mastodon, aangezien hier eveneens rafelige tonen worden afgewisseld met pakkende ritmes. Deze stijl pakt sporadisch goed uit. Op de hoogtepunten van dit album creëren de gitaren van Christoffersen en Crosby aangename interacties die het gehoor strelen. Zo heeft Deception Throne een mooi tussenstuk waarin een bedrukkende donderwolk wordt opengebroken door bruisend, fris gitaargetokkel. Het contrast werkt uitstekend. Een album vol met dit soort momenten had een sterke indruk kunnen achterlaten. Helaas zijn het nu slechts spaarzame lichtpunten tussen de grijze sleur.

Bij de ‘Crawl’-single vermoedde ik al dat timing een probleem kon vormen en die vrees blijkt helaas niet onterecht. Met enige regelmaat komt de band met aardige ideeën op de proppen, maar vervolgens weten ze deze niet te verwerken in composities die de aandacht volledig vasthouden. Weliswaar hoor je bijwijlen een aardige aanzet daartoe, maar de spanningsbogen worden nergens tot een goed einde gebracht. Suffocate begint bijvoorbeeld best aangenaam. De hoekige gitaarritmes zijn heerlijk. De klanken die daarop volgen zijn echter erg flauwtjes, waardoor de spanning snel wegsterft. Het intermezzo rond vier minuten is vervolgens nog best aardig. Een echte climax ontbreekt evenwel, waardoor het nummer als een nachtkaars uitgaat.

De stem van Daniel Christoffersen gooit ook nog eens roet in het eten. Zo is Jungle een aardige compositie, maar de zangpartij rond drie-en-een-halve minuut verpest veel. Daniel trekt de tonen te lang door, wat zeurend overkomt. Het is dan ook niet gek dat afsluiter Basement, een eenvoudig instrumentaal nummer opgebouwd uit sfeervol gitaarspel, het hoogtepunt van deze plaat is. Ten slotte merk ik nog op dat dit album variatie ontbeert. Eigenlijk valt alleen het voornoemde Basement op tussen de sleur. Een bijna drie minuten lang thema is echter onvoldoende om dit album overeind te houden.

‘In Places We Keep’ is helaas geen sterke plaat. De muziek mist spanning en variatie. De zanglijnen zijn zelfs ergerlijk. Hoewel het geluid van de band op momenten aangenaam is, speelt het gebrek aan timing de muziek parten. Dat is erg jammer, aangezien deze Australiërs wel degelijk blijk geven van enige potentie!

Luke Peerdeman