AgnesisAlbum

Het Australische Agnesis noemt zich zelf een donkere progressieve rockband, wankelend tussen etherische, stijgende melodieën en roffelende diepe akkoorden harmonieën. De groep is zowel opbeurend als geaard en bestrijkt een reeks thematische premissen, van politiek tot persoonlijk, en biedt commentaar op de existentiële elementen van de wereld…

Tja zo lust ik er nog een paar van daar Down Under. Het donkere zit voor mij voornamelijk in de albumhoes en de stevig aangezette metal gitaren. En wellicht zal er tijdens hun pauzemomenten onder hun brandende Australische zon ook best wel eens een beetje zwart geblakerd overmaatse steak van de BBQ gehaald worden.

Het wankelende ontpopt op deze ep in drie nummers tot een aardige en toegankelijke prog metal. Heerlijk als tussendoortje dat qua stijl en niveau te vergelijken is met Arylin of Phi, alleen zou de zanger eens stevig aan de drank moeten. Niet om hem een delirium aan te praten, maar het is bedoeld om zijn stembanden eens tot schuurpapier met een grove korrel P60 te transformeren. Voor dit soort nummers is het allemaal te braaf en vooral eenzijdig gezongen en contrasteert het te weinig met de tweede vrouwelijke zangstem.

Dat alle gitaren metal spelen is de paradeigma in dit verhaal, want waarom het slotnummer Vicissitude als een etude op akoestisch gitaar plotsklaps het einde inluidt is mij niet duidelijk. Zij hebben het zelf over hun klassieke afkomst, maar kan dat nergens in terughalen. Het oefenstuk past niet in het geheel, kent een onduidelijke opbouw en mist daardoor een vastomlijnde vinger- of stijloefening.

Evenals collega Luke Peerdeman over het vorige album “In Places We Keep” concludeerde dat deze Australiërs wel degelijk blijk geven van de nodige potentie kan ik dit van deze ep ook bevestigen. Alleen blijft dit niet voldoende wil je mee blijven doen in de ratrace dat ‘Metal dat er toe doet’ heet en er zal er snel progressie gemaakt moeten worden.

Keuzestress is hier het toverwoord. Andere zanger? Andere producer? Verdieping in hun stijl muziek? Alles is mogelijk we wachten het in spanning af. ‘Sorry mate’! Kan er verder niets meer van maken al was de speciaal dichtgevouwen en verzegelde promo in een pentagramvorm een fraaie eye catcher om uw recensent te verleiden tot louter lovende woorden. Helaas voor deze sympathieke Aussies, ik houd mij vast aan mijn eigen paradigma.

Jos Driessen