AhleuchatistasAlbum

Welke band noemt zich nu in hemelsnaam Ahleuchatistas? Nu ja… het antwoord ligt uiteraard voor de hand, maar ik ben meteen op zoek gegaan of deze opmerkelijke naam iets te betekenen heeft. Na wat rondzwervingen op het wereldwijde web kan ik nu bekendmaken dat deze nagenoeg onuitspreekbare naam een originele samenvoeging is van Ah-Leu-Cha, een nummer van jazzlegende en saxofonist Charlie Parker, en ‘Zapatistas’, een deels gewapende revolutionaire beweging uit Chiapas, één van de armste delen van Mexico. Deze korte naamsverklaring maakt meteen duidelijk waarmee deze band zich grotendeels vereenzelvigt: muziek en politiek. Ik zal mij nochtans in deze bespreking hoofdzakelijk beperken tot het eerstgenoemde interessegebied van het triumviraat.

Ahleuchatistas is een Amerikaans, instrumentaal trio uit Asheville, North Carolina, dat in februari 2003 opgericht wordt door drummer Sean Dail, gitarist Shane Perlowin en bassist Derek Poteat. Dit drietal brengt in de regel een prachtig, pretentieloos, poliritmisch potpourri ten gehore, waarin de drie elementen uit onder meer (avant)prog, (avant)punk, grindcore, jazz en mathrock verwerken. “What You Will”, inmiddels het derde album van het ensemble en tevens het eerste op Cuneiform Records, is mijn eerste kennismaking met deze band en ik moet zeggen dat deze mij beslist niet is tegengevallen.

Het album bevat veertien explosieve tracks, variërend in lengte van nog geen minuut tot ruim zes minuten, die samen iets meer dan veertig minuten duren. Na beluistering blijkt dat het gezelschap onmiskenbaar een voorliefde voor complexe composities en aparte arrangementen heeft. Het tracht deze stukken echter vervolgens met een ongebreidelde energie en dito enthousiasme aan de man te brengen, zodat deze bijzonder temperamentvol en alleszins recht voor zijn raap klinken. Omdat het trio bovendien een helder en sober geluid prefereert, knallen de muziekstukken dientengevolge als het ware de woonkamer in.

Ondanks de bescheiden speelduur klinkt “What You Will” intensief, imponerend en indrukwekkend, zodat die veertig minuten werkelijk voorbij vliegen. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik het niet erg vind dat de plaat relatief kort duurt, want ik verkies kwaliteit boven kwantiteit. Bovendien is de huidige speelduur ruimschoots toereikend om dit machtige mengsel van Battles, Captain Beefheart, Don Caballero, King Crimson en Ruins te laten bezinken.

Niettemin klinkt de muziek mij af en toe ietwat nerveus of onrustig in de oren en kan Ahleuchatistas bijgevolg vervaarlijk dicht in de richting van pure kakofonie neigen. Dit kan echter ook opzettelijk zijn, want op deze manier reflecteert het album het chaotische, politieke klimaat waar we volgens de drie bandleden vandaag de dag in leven. Een blik op een paar, politiekgeladen songtitels onderstreept dit vermoeden. Maar goed… voornamelijk vanwege deze wanordelijke wanklanken is dit beslist geen muziek om tijdens de afwas, het strijken of het stofzuigen aan te zetten, maar dat mag inmiddels geen verrassing zijn.

Al met al slagen de drie heren van Ahleuchatistas er op dit derde album in om de complexiteit en vindingrijkheid van progressieve rock te koppelen aan de brutaliteit en geestkracht van punkrock. Wanneer je al geruime tijd op zoek bent naar een energieke, doch virtuoze rockband, dan eindigt derhalve deze queeste bij “What You Will”.

Frans Schmidt